Հանուն իշխանության թքած ունեն մարդկային ու ազգային բոլոր արժեքների վրա

ՀՀ Ազգային ժողովում կառավարության հետ վերջին հարցուպատասխանի ժամին ընդդիմադիր պատգամավոր Ագնեսա Խամոյանի հարցին, թե երբ է, ի վերջո, Փաշինյան Նիկոլն այցելելու Արցախ, վերջինս պատասխանել է, թե դա տեղի կունենա ըստ նպատակահարմարության: Թե ինչ է նշանակում տվյալ պարագայում «ըստ նպատակահարմարության» արտահայտությունը, մնացել է անորոշ: Ինչպես պատգամավորն է հիշեցրել, Արցախ չի այցելել ոչ միայն ինքը, այլեւ երկրի այլ ղեկավար անձինք. միակ բացառությունը կաթողիկոսն էր՝ հոգեւոր ղեկավարը: Բայց Նիկոլն ասեր կամ չասեր, թե ինչու չի այցելում Արցախ, դրանից խուսափելու պատճառն ավելի քան պարզ է:

Դա Ադրբեջանի նախագահի հաթաթան է՝ ուղղված Հայաստանի իշխանությանը՝ այլեւս առանց իր հատուկ թույլտվության ոտք չդնել Ղարաբաղ (հենց Ղարաբաղ): Իլհամի հրահանգը, բնականաբար, օրենք է Նիկոլի համար, եւ վերջինս էլ շարժվում է ըստ դրա: Բայց մի օր, այնուամենայնիվ, Նիկոլը ստիպված կլինի այցելել Արցախ: Երեւի հենց այդ պահին էլ կառաջանա վերջինիս հիշատակած «նպատակահարմարությունը»: Բայց դրա նախօրեին՝ 2018-ի գարնանը Հայաստանում իշխանությունը զավթած «դուխով» Նիկոլը, ենթադրաբար, խնդրագրով կդիմի պարոն Իլհամ Ալիեւին, որպեսզի վերջինս թույլատրի իր այցը Լեռնային Ղարաբաղ: Իսկ Իլհամն էլ, ենթադրաբար, կթույլատրի այցը՝ ինչ-որ պայման առաջադրելով դրա համար: Նիկոլը կգնա Արցախ՝ այդ այցը մեր ժողովրդին ներկայացնելով որպես հերոսություն, իսկ Իլհամի պայմանի մասին հայաստանյան հասարակությունն էլ, բնականաբար, կիմանա շատ ավելի ուշ: Այն ժամանակ, երբ արդեն վաղուց այդ այցն ու դրա վճարն էլ կդադարեն լինել օրակարգային:

Ի դեպ, տիկին Խամոյանը չհարցրեց Նիկոլին, թե ինչու նա չի պատասխանում Իլհամի ստորացումներին՝ ուղղված անձամբ իրեն եւ մեր ժողովրդին: Այդ բացը լրացրեց տիկնոջ գործընկեր, դաշնակցական Քրիստինե Վարդանյանը: Եվ հարցն էլ, բնականաբար, պատասխան չստացավ. ի՞նչ պատասխաներ ժամանակին «դուխով» գրությամբ գլխարկով Սերժ մերժող Նիկոլը: Թե՞, այնուամենայնիվ, ժողովրդի «փրկիչ» Նիկոլն ադրբեջանական նվաստացումները որպես այդպիսիք չի ընկալում: Եվ իր համար Իլհամի՝ «հայերի գլուխը ջարդելու» սպառնալիքներն ու մյուս նվաստացուցիչ խոսքերը ոչ թե ստորացումներ են, այլ իր հասցեին արված կոմպլիմենտներ: Ես, իհարկե, գիտակցում եմ, որ աննորմալ բան եմ ասում այս պահին: Բայց ի՞նչն է նորմալ Փաշինյան Նիկոլի դեպքում, որպեսզի ասվածը չլիներ աննորմալ: Եթե այդ անձը, իր խոստովանությամբ, վերջին տարիներին առաջնորդվել է «սխալվելու վճռականությունը՝ ճշմարիտ ճանապարհ» աննորմալ թեզով, ապա նրա վարքագիծն ըմբռնելու նպատակով մենք էլ պետք է առաջնորդվենք ոչ թե նորմալ եւ մեղսունակ մարդկանց, այլ հենց իր տրամաբանությամբ: Իհարկե, ինքներս էլ չվերածվելով նիկոլանման էակների: 

Ինչեւէ, ես, որ երեքուկես տարի առաջ ողջունել եմ Ազգային ժողովի ընդդիմադիր պատգամավոր Փաշինյան Նիկոլի կողմից իրականացված իշխանափոխությունը, այսօր բացարձակ անտարբեր եմ, թե ինչ կասի Իլհամը կամ վերջին ադրբեջանցին նրա հասցեին: Նույնիսկ չմոռանալով հանդերձ, որ Փաշինյան Նիկոլ անուն-ազգանունով անձը ներկայացնում է մեր պետությունն ու մեր ժողովրդին: Բացի դրանից, ուղղակիորեն վերջինիս հետ միասին ծաղրի է արժանանում նաեւ մեր ողջ ժողովուրդը: Բայց ես վստահ եմ, որ Նիկոլից ազատվելուց հետո մենք կլուծենք նվաստացումների խնդիրը, եւ թե՛ Իլհամը եւ թե՛ վերջին ադրբեջանցին դեռ շատ կափսոսան, որ իրենց կոռեկտ չեն պահել: Բայց քանի որ դա դեռեւս կյանքի չի կոչվել, մի երկու խոսք էլ գործադիր մարմիններում եւ խորհրդարանում հարմար նստած նիկոլական ուսապարկերի մասին:

Ավելի քան օրինաչափ է, որ վերջիններս եւս պատկանում են խուլ ու համրերի շրջապատին (ներողություն եմ խնդրում իրապես խուլ ու համր անձանցից): Եթե նիկոլական ուսապարկերը չլինեին այդպիսիք, ապա չէին կարող չիմանալ թե՛ իրենց նախկին «դուխովի» եւ թե՛ հենց իրենց ու մնացած հայերի նկատմամբ Ադրբեջանում հնչող նվաստացումների մասին: Չէին կարող չիմանալ ու չարձագանքել դրանց: Զարմանալի է, սակայն հանուն իշխանական բարիքների երիտասարդ մարդիկ պատրաստ են վերածվել արժանապատվությունից զուրկ էակների: Զարմանալի է կրկնակի, որ երեքուկես տարի առաջ մենք իշխանության բերեցինք երիտասարդների, որոնք ձեւանում էին նվիրյալներ, սակայն պարզվեց, որ բացարձակ այդպիսիք չեն

: Պարզվեց, որ նրանք զուրկ են հայրենասիրությունից եւ արժանապատվությունից, որ հանուն իշխանության պատրաստ են թքած ունենալ մարդկային ու ազգային բոլոր արժեքների վրա: Զարմանալի է եւ ցավալի…