Փաշինյանը չի կարող երկիրը դուրս հանել փոսից

2020 թվականի կառավարության գործունեությունն Ազգային Ժողովում ներկայացնելիս վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Փաշինյանը ժամանակի մեծ մասը տրամադրեց Արցախյան երկրորդ պատերազմում պարտության մեղքն իր վրայից գցելուն: Դա նորություն չէր, այդպես էլի էր արվել, ու դեռ էլի կարվի մինչև այն օրը, երբ ինքը կհեռացվի պաշտոնից: Մեղավոր էր ՀՀ առաջին նախագահ Տեր-Պետրոսյանը կամ էլ երկրորդ նախագահ Քոչարյանը, որ Արցախի ղեկավարությանը դուրս թողեց բանակցությունների ձևաչափից: Քոչարյանը մեղավոր էր նաև, որ տարիներ շարունակ ին-որ հույսերով սնել էր Ադրբեջանի նախագահին, մեղավոր էր  ՀՀ երրորդ նախագահ Սարգսյանը, որի օրոք բանակցությունները մտել էին փակուղի: ՀՀ երկրորդ և երրորդ նախագահները  մեղավոր էին բազմաթիվ այլ հարցերում, որոնց պատճառով Հայաստանն, ի վերջո, պարտություն կրեց 44 օր տևած պատերազմում: Այսպիսով, մեղավոր էին բոլորը՝ բացի «գերագույն գլխավոր» Փաշինյան Նիկոլից: 

Իսկ հիմա մի փոքր պատմություն. Առաջին համաշխարհային պատերազմում կապիտուլյացիոն պարտությունից հետո Գերմանիան ուշքի չէր գալիս մեկ ու կես տասնամյակ՝ մինչև 1933 թվականը: Հենց այդ թվականին ընտրությունների միջոցով իշխանության գալուց 2 տարի անց Հիտլերը նախաձեռնեց 1919 թ.-ի Վերսալյան պայմանագրի կետերի խախտումներ: Եվ առաջին խախտումը վերաբերում էր բանակին՝ պայմանագրով Գերմանիային թույլատրված 100 հազարանոց բանակը մեծացվեց 6 անգամ: Որպեսզի հասկանալի լինի, թե ինչ թիվ է 100 հազարը, ասեմ, որ պատերազմի սկզբին գերմանական բանակի թվակազմը 3 մլն 800 հազար էր: Իսկ առաջին խախտումից 4 տարի անց Գերմանիան այնքան էր հզորացել, որ նախաձեռնեց Երկրորդ համաշխարհային պատերազմը:
Հիմա վերադառնանք մեր ոչ ու փուչ «գերագույն գլխավորին»: Վերջինս տարիներ շարունակ ձգտել է իշխանության, և 2018-ի մայիսին դա դարձավ իրականություն: Իսկ մինչ այդ, որպես ԱԺ պատգամավոր, ծանոթ էր այն բոլոր խութերին, որ ծառացել էին բանակցությունների առջև: Իսկ դա նշանակում է, որ 2018-ի մայիսին ինքն արդեն գիտեր բոլոր խնդիրների մասին և պետք է իմանար, թե ինչ պետք է անել այդ հարցերի առումով: Պետք է իմանար, երբ խոսում էր զրոյական կետից բանակցությունները առաջ տանելու մասին: 

Հիմա հարցը, թե ինչու համեմատեցի հենց Ադոլֆ Հիտլերի հետ: Որովհետև նա ևս տարիներով ձգտել է իշխանության, կուսակցական դառնալով՝ դարձել է ղեկավար, որպես հիանալի հռետոր ունեցել է ելույթներ հսկայական ամբոխի առաջ՝ զոմբիացնելով զանգվածներին: Բայց իշխանության գալուց հետո ոչ թե կռիվ է տվել անցյալի դեմ, այլ նայել է միշտ առաջ: Եվ նրա կուսակիցներն էլ 1933-ից հետո չեն դադարել նվիրյալներ լինելուց, ինչպես դա տեղի ունեցավ Հայաստանում: Այնպես որ բոլորին մեղավոր համարելով ու մեկ-մեկ էլ մեղքի սեփական բաժինն ընդունելով՝ Փաշինյանը չի կարող երկիրը դուրս հանել այն փոսից, որի մեջ գցել է ինքը: Դա պետք է արվի առանց իրեն, այլապես դա չի լինի ընդհանրապես:    

Վախթանգ ՍԻՐԱԴԵՂՅԱՆ