Ռուսական պոեզիա. Վլադիմիր Սիլկին

**Առավոտ**



Լուռ ծխում է գետնախորշը վարդագույն,



Խոժոռ ամպերը ջրերն են ծակծկում,



Ամեն կողմից, ասես անվերջ, անդադրում



Ամրությունն են այս բնության փորձարկում:



​



Խոտը դառնում է բաժինը գերանդու,



Ինչ պատահի՝ կլլում է գայլաձուկը,



Թփերի տակ, օտար աչքից միշտ հեռու,



Ցողերի մեջ այրվում է զատիկը:



​



Գետը ցրտում կարկամել է, համրացել,



Նա էլ մարդկանց պես խեղճ, անզոր է հիմա.



Հավանաբար, հաստատ գիտի, որ ինքն էլ



Պիտի մի օր այս աշխարհից վերանա:



​



Ո՛չ մի կռիվ, մարտի որոտ աշխարհում,



Լռությամբ է արշալույսը պարուրված,



Սակայն թվում է, թե անդորրն այս անհուն



Պատերազմի տագնապով է համակված:



​



**Լույսը**



Լուսավորվում են դաշտեր ու անտառ,



Փխրուն ամպերը՝ երկնի կապույտում:



Ու նահանջում են ցավերը դանդաղ,



Թախծի մշուշը էլ ինձ չի պատում:



​



Լուսե մի թռչնակ երգեց թփերում,



Հարևանությամբ ուրախ առվակի,



Իսկ աշորայի դեռ խակ արտերում



Փոքրիկ կղզյակներ կան տերեփուկի:



​



Խայտում, խաղում են ձկները լույսից,



Ուռենին ճերմակ լույսով է լեցուն:



Գո՜հ եմ ամենքից ու ամեն ինչից,



Լու՛յս, ջերմությու՛ն եմ բոլորիդ մաղթում:



​



Թող եւ ո՛չ մեկի շուրթից երբեւէ



Չհնչեն խոսքեր ոխ ու չարության:



Չդատապարտեք ինձ, մարդի՛կ, եթե



Խոսքիս մեջ պակաս թողեցի մի բան:



​



**Սրտիս**



Ես գիտեմ՝ մինչև զարկով տենդագին



Ի վերջո անկյուն կքշես դու ինձ,



Դեռ կհասցնեմ հասկանալ մեկին,



Հերթական սիրուց խենթանալ նորից:



​



Զարկի՛ր, զարկի՛ր…Բայց արդեն զգում եմ՝



Բաբախդ հաճախ ընդհատ է ու թույլ:



Արի, սիրելի՛ս, քանի կարող ենք,



Սե՛ր տանք մենք մարդկանց եւ ուրախությո՛ւն:



​



Դեռ մի՛ շտապիր մարմնիս նեղել,



Որսա, ոնց առաջ, կանչը կռունկի,



Երգի համար ես դու աշխարհ եկել.



Զարկիր մինչև վերջ դու հանուն երգի՛:



​



**Հիմն արեւին**



​



Ի՜նչ լռություն է, անդորր ինչպիսի՜,



Հաջողությունը թվում է մոտիկ,



Պատուհանի տակ արեւածաղկի



Գլխիկներն են՝ հանց արեւներ փոքրիկ։



​



Իսկ արեգակը ելնում անխռով,



Թխպոտ ամպերի ծալքերն է ուղղում,



Հին, գեղեցիկ իր գործն ավարտելով՝



Կոկիկ մարգերը լույսով ողողում։



​



Ո՛չ մի շփոթմունք լուռ շարժումներում,



Ներքին ուժ միայն, զորություն կա մի,



Առանց որի եւ ոչի՛նչ աշխարհում



Չի ղողանջի ու չի ծաղկավորվի։



​



_Վլադիմիր Սիլկինը ծնվել է 1954 թ-ին, Ռուսաստանի դաշնության պետական մրցանակի դափնեկիր է, արվեստի վաստակավոր գործիչ։ Հեղինակել է շուրջ 35 գիրք, ընդ որում նաեւ էսսեների, երգերի, մանկական բանաստեղծությունների։ Բանաստեղծը յուրացրել, իր մեջ է առել 19-20-րդ դարերի հայրենական պոեզիայի լավագույն ավանդույթները, որ հրաշալիորեն դրսեւորվում են տարբեր թեմաների նվիրված նրա ստեղծագործություններում։_



**Թարգմանությունը՝ Լեւոն Բլբուլյանի**



**Հրապարակ մշակութային հավելված**