Բաց ականջով

Իշխանության ականջը պետք է բաց լինի՝ տարբեր ազդակների, ահազանգերի, զգուշացումների համար։ Սխալը հուշողներին, իրենց քայլերը քննադատողներին թշնամի ու հակառակորդ հռչակելը նոր բան չէ՝ մեր բոլոր նախկին իշխանությունները, բոլոր առաջին դեմքերը հակված չեն եղել քննադատություն լսելու եւ իրենց վարած քաղաքականության մեջ շտկումներ մտցնելու։ Բոլորն իրենց անսխալական են համարել՝ Աստծո ընտրյալ, որի գործերն անքննելի են հասարակ մահկանացուներիս համար։



Դա էլ հենց նրանց խանգարել է, ոմանց՝ անգամ կործանել։ Եթե Սերժ Սարգսյանի իշխանությունն ուշադիր լիներ եւ հասկանար, որ 2015 թվականին Նորքի զինված խմբի բացահայտումը, ապա 2016-ի ամռանը «Սասնա ծռերի» ի հայտ գալը ոչ թե «թշնամիների, տեռորիստների» դավադրություն են, այլ լուրջ ազդակ, որը հուշում է հասարակական տրամադրությունների մասին, եւ որոշակի կտրուկ փոփոխություններ կատարեր երկրում, 2018-ի հեղափոխությունն ու հանրային ատելության այս հեղեղը չէր զգա իր մաշկի վրա։ Եթե Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը 1995-ին խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ լսեր ու հետեւություններ աներ հանրային տարբեր լսարաններում հնչող քննադատությունից, 1996-97-ի դեպքերը եւ վաղաժամ հրաժարականը չէին հաջորդի։



Եթե Ռոբերտ Քոչարյանը չգնար «Ա1+»-ի փակմանը, քաղաքական հակառակորդներին չզրկեր լիարժեք քաղաքական գործունեությամբ զբաղվելու հնարավորությունից, չխրախուսեր ոմանց հանցագործություններն ու անգործությունը, իշխանական կաբինետներում եւ պառլամենտում անարժաններին չներդներ, այսօր հանրային կարծիքն այսքան մերժողական չէր լինի իր հանդեպ։ Հիմա եկել է Նիկոլ Փաշինյանի «չլսելու» ժամանակը։ Կունենա՞ այնքան իմաստնություն վարչապետը, որ չփակի ականջները քննադատության առաջ, դրանով էլ պայմանավորված կլինի իր ժամկետը։