Իրանական պոեզիա․ Մարջան Մեհդավի

Իրանական պոեզիա․ Մարջան Մեհդավի
**«Եվան սառն է» բանաստեղծությունների ժողովածուից**





***



_Երազանքները_



_Մերժում են կարմիր լույսը,_



_Դու կանգնած ես..._





_Փողոցով անցնող_



_Միակ անցորդը_



_Մի ոստիկան է,_



_Որը մտադիր է_



_Տուգանք գրել`_



_Քո բանաստեղծության տետրում։_





***



_Ծիծաղում է՝_



_Այտերի փոսիկներով..._





_Գայթակղվում եմ,_



_Ասես,_



_Լուսինը ծիծաղում է ջրհորում։_





_Դեմքս մոտեցնում եմ,_



_Եվ ձեռքերս,_



_Ասես,_



_Հող դարձած լինեն։_





_Գեղեցկությունս փորում եմ նրա այտերին։_





***



_Երանի վերնաշապիկդ_



_Այնքան տարողունակ լիներ,_



_Որ հագներ մենությունս,_





_Որ գնայինք,_



_Որ կարևոր չէ, թե ուր..._





_Լինեինք հերոսները հեքիաթի՝_



_Հարկադրաբար երջանիկ։_





***



_Լուսամուտը, որ բաց է մնում,_



_Մի հատված երկնքից վերցնում եմ ինձ՝_



_Պարզ, թե ամպամած…_





_Թերևս ինչ-որ թռչնի թևիկի մաս,_



_Կամ ինչ-որ մեկի ամբողջ հոգին_



_Ինձ պատկանի:_





_Լուսամուտը, որ բաց է մնում,_



_Օրացույցը թերթվում է..._





_Դեռևս ողջ եմ՝_



_Լուսամուտը, որ բաց է մնում..._





***



_Գեղեցկանում եմ,_



_Ամեն մի բացվող լուսամուտի հետ։_





_Հոգ չէ,_



_Եթե ոչ մի անցորդ չի անցնում փողոցով ..._





***



_Մեր տունը տանիք չունի..._





_Երկու սենյակ,_



_Մի քանի պատ և մի չեղած տանիք։_





_Մեր տունը_



_Հայր չունի,_



_Մայր չունի..._





_Փոքրիկ բակ ունի,_



_Մի քանի ափ հող_



_Եվ մի արքայանարնջենի..._





***



_Ես մրսում եմ..._



_Սև աչքերդ հառում ես ինձ_



_Ու ժպտում ես,_



_Գլխիս գլխարկ ես դնում,_



_Եվ վզիս շարֆ ես կապում։_





_Տաքանում եմ,_



_Մի ձնե մարդ՝_



_Քո ձմռան մեջ..._





_Մնում ես,_



_Որ չհալչեմ..._





***



_Այստեղ Իսպանիան չէ՝_



_Վայրի ցուլերով,_



_Եվ աղմկահարույց մահերով,_



_Եվ դու_



_Ներուդան չես,_



_Որ աքսորված լինես..._





_Այստեղ մի խաղաղ հետմիջօրե է,_



_Աշխարհի բոլոր վայրերում..._





_Մահը նստել է պատշգամբին_



_Եվ օրաթերթ է կարդում,_



_Իսկ դու_



_Բարձրացրու երաժշտության ձայնը_



_Եվ պարիր ինձ հետ ..._





_Այստեղ Իսպանիա չէ,_



_Եվ դու_



_Ներուդան չես։_





_Իսկ ես Մաթիլդան եմ,_



_Եվ հագելեմ կարմիր շրջազգեստ։_





***



_Երեխաներ, որ քարկոծում են մարմինը գետի..._





_Կանայք, որ իրենց նրա գիրկն են նետում..._





_Մեղքեր, որ մաքրվում են,_





_Ձկներ, որ վախենում են,_





_Եվ գետը, որ շարունակում է իր ճանապարհը..._





***



_Լուսամուտից անցնում է_



_Գիշերը,_



_Կառչում է օրվա շարունակությունից։_





_Բարձրագոչ ընկնում և կտոր-կտոր է լինում_



_Օրը..._





_Գիշերվա ձեռքի ափում ընկղմվում եմ,_





_Ճեղքվում են միմյանցից՝_



_Ցերեկը,_



_Գիշերը,_



_Ցերեկը,_



_Գիշերը..._





_Կռիվ եմ տալիս,_



_Կռիվ եմ տալիս սև և սպիտակ մազերը հյուսելիս..._





***



_Կրակոցի ձայն,_



_Վիրավոր լեռներ_



_Ու եղջերուներ,_



_Որ դուրս են նետվում իմ քնից..._





***



_Որս դառնալու համար_



_Ձուկ եմ դառնում,_



_Ձուկ դառնալու համար՝_



_Ծով,_



_Սիրահարների համար՝_



_Ձկնորս..._





***



_Մի ակնթարթում ամեն ինչ կանգ է առնում,_





_Աստիճաններով բարձրացող կինը_



_Կանգնում է,_



_Գեղեցկությունը բարձրանում է աստիճաններով..._





_Ժամացույցի սլաքը կանգ է առնում,_



_Ժամանակը բարձրանում է աստիճաններով..._





_Դու գալիս ես..._



_Աստիճան,_



_Աստիճան,_



_Բարձրանում ես աստիճաններով..._



_Սիրելը բարձրանում է աստիճաններով։_





_Կանգնում եմ..._





***



_Միայն մի քանի քայլ էր մնացել,_



_Երբ կանգնեցի։_





_Միայն մի քանի քայլ,_



_Երբ կանգնեցիր։_





_Եկել էի, որ քեզ հասնեմ..._





_Երբ կանգնեցիր,_



_Երբ կանգնեցի,_



_Եվ ժամանակը ընդմիշտ կանգնեց մեր միջև..._





***



_Ճյուղերը ձև են ստանում_



_Թռչունների համար։_



_Թռչունները՝_



_Թռիչքի համար։_



_Թռիչքը՝ երկնքի համար։_



_Երկինքը՝_



_Մարդու համար..._





_Ժպտում եմ_



_Եվ ժպիտը ձև է ստանում..._



_Մարդը՝_



_Ժպիտի համար,_



_Ժպիտը՝_



_Մոռացության համար..._





***



_Մի հովանոցի տակ,_



_Երկու անցորդ։_





_Մի հովանոցի տակ՝_



_Ես և դու։_





_Մի հովանոցի տակ՝_



_Ես։_





_Մի հովանոցի տակ՝_



_Դու։_





_Ես,_



_Դու,_





_Արդյոք անձրև կտեղա՞..._





***



_Այնքան մեծ չէր,_



_Որ աղետ լիներ։_





_Այնքան խորը՝_



_Որ վերք։_





_Այնքան փոքր չէր,_



_Որ մոռացվեր։_





_Այնքան քնքուշ,_



_Որ՝ հուշ..._





_Փակում եմ աչքերս,_



_Այնքան հոգնած չեմ_



_Որ քնով ընկնեմ..._





***



_Շատ գեղեցիկ է,_



_Կարող է մի թագուհի լինել։_





_Կարող է հողի մայրը_



_Կամ ջրի աստվածուհին լինել։_





_Կարող է_



_Մաշկ, ոսկոր, որդի, հող ունենալ։_





_Կարող է_



_Սպասումի մեջ մնալ,_



_Ծերանալ։_





_Սակայն_



_Միայնակ է։_



_Երկրի տղամարդիկ գնացել են_



_Հավերժական պատերազմի։_





_***_



_Քո կոկորդում_



_Ջրիմուռները,_



_Ձկները,_



_Ջրասույզ գեղեցիկ կանայք,_



_Քո կոկորդում գետը..._





_Մի ողբերգություն_



_Լռվել է քո կոկորդում..._



_Այս բառերի սուր սայրը,_



_Գետի ոսկորը_



_Քո կոկորդում..._





_Բերան առ բերան_



_Մահը խորտակվում է քո մարմնում..._





**Պարսկերենից թարգմանեց Էդուարդ Հախվերդյանը**



**Հրապարակ Մշակութային հավելված**