Այն, ինչ եղել է
_***_
_Թույլ տվեք ինձ վերջին վանկը արտաբերել խաղաղ._
_այն իսկապես խանգարում է ինձ։_
_Բառերը սպասվածի սկիզբն են։_
_Պասիվ մտքերը ազատագրում են հրապարակները։_
_Տառերն անկախ են տողերի հեռավորությունից ներս։_
_Նրանք հիշողություն չունեն։_
_Ոչ մի դարաշրջանում չհանգստացած բառերը…_
_Վիլին ասում էր՝ կարեւորը դրանք տեղին օգտագործելն է։_
_***_
_Աշխարհն ազատ է քո հասակի չափ, երկիր։_
_Ես կլինեմ այն օդը, որ շնչում ես դու, ծառ։_
_Կորած մտքերդ կկարեմ քեզ, բանաստեղծություն։_
_Ցանկապատերը պահում են քեզ, ռեւոլյուցիա։_
_Այն, ինչ եղել է…_
_***_
_Բոլոր գրողներն ուզել են ուժեղ լինել։_
_Դրա համար բառերը կտրում են, ծակում, սպանում։_
_Հետո գրողը հաղթում է։_
_Ազատ է։_
_Ինչպես բոլորս ենք հաղթած եւ ազատ:_
_Առանց պատերազմի եւ առանց ազատության։_
_***_
_Քո քաղաքում մարդիկ աշխատում են լիարժեք հերթափոխով։_
_Մեր ոտքերը՝ լիարժեք հերթափոխով։_
_Ու գրքերը փտում են լիարժեք հերթափոխով։_
_Դու պոկում ես գրքիդ թերթերը, ինքնաթիռ սարքում,_
_որ անցնելու է ամենակարճ ճանապարհը._
_քո քաղաքից մինչեւ քո քաղաք։_
_Իրականում այդ քաղաքը գոյություն չունի։_
_Հաճելի փախուստ է։_
_Այն քո քաղաքն է, որտեղ ոչ մի հատուկ անուն չկա։_
_Քո բերանում մեծատառեր չկան։_
_Քաղաքում ռադիոն՝ հուզված, ծաղիկները՝ պլանային։_
_Ես ապրում եմ այդ քաղաքում ու փնտրում նմանություններ։_
_Ողնաշարդ գրկած բարձրանում ես,_
_քաղաքը տեղավորում քո մեջ։_
_Նարեկացուն ու Սարյանին էլ։ Ճիշտ հերթափոխով։_
_Սկզբում՝ Նարեկացուն, հետո՝ Սարյանին։_
_Գիտեմ, ուզել ես բանաստեղծ դառնալ,_
_բայց թուղթն առավել գեղեցիկ ես համարել խեղդված բառերից։_
_Իսկ արձակն ազատություն է ծննդաբերությունից մինչեւ հիվանդություն։_
_Հետո շարունակել ես գրել այս հերթականության մեջ հանդիպող_
_բոլոր հաջողակների ու անհաջողակների մասին։_
_Նրանք աղաչում են, որ ներես._
_անգամ Կաֆկան է խնդրում պատից կախ։_
_Քաղաքի մասին կարդալը վերահսկողություն է,_
_գրելը՝ փախուստ այդ քաղաքից։_
_Տասներորդ դարից մինչեւ քսաներորդ։_
_Նարեկացուց մինչեւ Սարյան։_
_Քո քաղաքում մարդիկ ապրում են լիարժեք հերթափոխով։_
_**Արմեն Սարգսյան- բանաստեղծ**_
_**Լուսանկարը՝ Լիլի Աբգարյանի**_
_**Հրապարակ մշակութային հավելված**_
_Թույլ տվեք ինձ վերջին վանկը արտաբերել խաղաղ._
_այն իսկապես խանգարում է ինձ։_
_Բառերը սպասվածի սկիզբն են։_
_Պասիվ մտքերը ազատագրում են հրապարակները։_
_Տառերն անկախ են տողերի հեռավորությունից ներս։_
_Նրանք հիշողություն չունեն։_
_Ոչ մի դարաշրջանում չհանգստացած բառերը…_
_Վիլին ասում էր՝ կարեւորը դրանք տեղին օգտագործելն է։_
_***_
_Աշխարհն ազատ է քո հասակի չափ, երկիր։_
_Ես կլինեմ այն օդը, որ շնչում ես դու, ծառ։_
_Կորած մտքերդ կկարեմ քեզ, բանաստեղծություն։_
_Ցանկապատերը պահում են քեզ, ռեւոլյուցիա։_
_Այն, ինչ եղել է…_
_***_
_Բոլոր գրողներն ուզել են ուժեղ լինել։_
_Դրա համար բառերը կտրում են, ծակում, սպանում։_
_Հետո գրողը հաղթում է։_
_Ազատ է։_
_Ինչպես բոլորս ենք հաղթած եւ ազատ:_
_Առանց պատերազմի եւ առանց ազատության։_
_***_
_Քո քաղաքում մարդիկ աշխատում են լիարժեք հերթափոխով։_
_Մեր ոտքերը՝ լիարժեք հերթափոխով։_
_Ու գրքերը փտում են լիարժեք հերթափոխով։_
_Դու պոկում ես գրքիդ թերթերը, ինքնաթիռ սարքում,_
_որ անցնելու է ամենակարճ ճանապարհը._
_քո քաղաքից մինչեւ քո քաղաք։_
_Իրականում այդ քաղաքը գոյություն չունի։_
_Հաճելի փախուստ է։_
_Այն քո քաղաքն է, որտեղ ոչ մի հատուկ անուն չկա։_
_Քո բերանում մեծատառեր չկան։_
_Քաղաքում ռադիոն՝ հուզված, ծաղիկները՝ պլանային։_
_Ես ապրում եմ այդ քաղաքում ու փնտրում նմանություններ։_
_Ողնաշարդ գրկած բարձրանում ես,_
_քաղաքը տեղավորում քո մեջ։_
_Նարեկացուն ու Սարյանին էլ։ Ճիշտ հերթափոխով։_
_Սկզբում՝ Նարեկացուն, հետո՝ Սարյանին։_
_Գիտեմ, ուզել ես բանաստեղծ դառնալ,_
_բայց թուղթն առավել գեղեցիկ ես համարել խեղդված բառերից։_
_Իսկ արձակն ազատություն է ծննդաբերությունից մինչեւ հիվանդություն։_
_Հետո շարունակել ես գրել այս հերթականության մեջ հանդիպող_
_բոլոր հաջողակների ու անհաջողակների մասին։_
_Նրանք աղաչում են, որ ներես._
_անգամ Կաֆկան է խնդրում պատից կախ։_
_Քաղաքի մասին կարդալը վերահսկողություն է,_
_գրելը՝ փախուստ այդ քաղաքից։_
_Տասներորդ դարից մինչեւ քսաներորդ։_
_Նարեկացուց մինչեւ Սարյան։_
_Քո քաղաքում մարդիկ ապրում են լիարժեք հերթափոխով։_
_**Արմեն Սարգսյան- բանաստեղծ**_
_**Լուսանկարը՝ Լիլի Աբգարյանի**_
_**Հրապարակ մշակութային հավելված**_
Կարծիքներ