Պոեզիա

1.



Գրել այս ամենը: Արտագրել



Կյանքը: Մոխիր ցանել: Կարդալ մի տաղ



Մեծարենցից: Ջրերը ետ տանել:



Իջնել վիհը: Ջանալ գտնել բաներ,



Որ գրվել են վաթսուն… Ասել` մի տար`



Անճանաչիս ընթացք պարտադրել:



​



Շնչավորի օծում: Ինչպե՞ս եղավ:



Հայրս: Մայրս: Աշուն: Հոկտեմբերին:



Լույսը բխեց քարից: Գառան մայուն,



Դաղձ, կուժկոտրուկ, աղը աղամանում



Շողաց: Հեռվում երգող իմ բանբերի



Գլխին պտղունց-պտղունց ոսկի տեղաց:



​



Գրել այս ամենը: Մտքում: Ջնջել



Մնացյալը: Ասել` ամայություն



Միջակայքում: Էիր, այս ես հիմա:



Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Նրա դիմաց



Հաշտ ու խաղաղ կենալ: Մեղր ու թույն



Քսել կրծքին: Նայել: Դեմքը շրջել:



2.



Բլուրներով անցնել: Քարի առնել:



Օձին եղբայր ասել, խաշխաշին՝ քույր:



Հեյհեյ, Դավիթ կանչել: Եղինջ քաղել:



Կարկուտի տակ մնալ: Աղավաղել



Պատկերները մերոնց: Ծեսի խորքում



Ձմեռ, գարուն, ամառ, աշուն – խառնել:



​



Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Ժամանակը



Հեղեղատով իջել, դարձել է շեղբ:



Կուրծքը պատրաստ պահել: Կաքավ ու լոր



Աղեկտուր թռան: Գլոր-գլոր՝



Նարեկացին, սայլը: Ու դու՝ երկփեղկ,



Անկարող ես արդեն աղաղակել:



​



Աղբյուրը ջուր տանել: Խրվել մինչև



Գոտկատեղը հողում: Բույրից ցնծալ:



Մաղախը բաց պահել՝ հաց ու պանիր:



Քիչ էլ առաջ գնաս, քեզ կսպանի



Աստծո սրտից ծլած հասկը ընծա:



Գնալ սակայն: Շնչել: Արտաշնչել:



​



3.



Ազատ անկում: Թուղթը՝ քառակուսի:



Ձեռագիրը՝ մանր, վայելչագիր:



Անդունդները գնալ: Մնացորդաց



Անունը վառ պահել: Կարմիր որդան



Կուց-կուց արյուն ապրել: Հռչակագիր



Հղել լույսին: Դիպչել չարագույժին:



​



Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Եղա՞ր արդյոք



Ձայների մեջ վերին: Քեզ ո՞վ պեղեց



Դեղին լեղի այսքան հեղեղի մեջ:



Վարդը ահա վառման առէջ-առէջ



Մոխիր գնաց: Կարմիր լուրեր հեղել,



Հուրհրում է վկա Սիամանթոն:



​



Իսկ լանջերը՝ կանաչ: Հացը՝ աղի:



Տատասկ ու փուշ քաղել, կրծքին սեղմել



Անցյալ կատարյալի: Շնչավորել



Մի քանի տաղ, որ է փառավորեն



Գոյությունը գուցե, որ է մեղմեն



Անվերջնագիր ելքը քո խաղաղիկ:



​



4.



Ինչ սիրուն է հավքը ի վայրէջքի:



Ինչ հմուտ է մութը ուրթը պատել



Թումանյանի: Բացել ծոցը մահվան,



Ծաղիկ, ծիծաղ լցնել աջ ու ահյակ:



Ասել՝ մենք չիմացանք բարեպատեհ



Օրը, ժամը, պահը, վայրը էջքիդ:



​



Անպարագիծ: Գետը տարավ առո՛ւն:



Մենք ո՞ւմ անունը տանք, ո՞վ երկարեց



Սիրո, արտասուքի աղեղը ձիգ,



Սանձեց, ի ծառս հանեց յուր այրուձին,



Թեթև աչքով արեց, նետահարեց,



Մեզ հանգուցեց կանայք նշանառու:



​



Արդեն հովերն ընկան: Պաղ ապակին



Արտացոլեց ներկան: Հավքը թևեց:



Դողէրոցքում ճյուղը անշարժացավ:



Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Ահագնացավ



Ցանկությունը, քաղցը: Վախը տևեց:



Բայց զմրուխտ էր մահվան կաղապարին:



​



5.



Տնից դուրս եմ եկել, որ հարուցեմ



Փոփոխություն, ցնցում: Ետ չեմ դառնա



Անառակի նման: Անմեռ ցորեն –



Չեմ շատանա այսու: Անդարձորեն



Կդառնանա խոսքը խառը-խառնակ:



Օր մը նորեն: Գուցե: Դառնամ գուցե



​



Վարուժանին: Տունը: Ալյուր աղամ:



Կանաչ-կարմիր կապեմ: Թագավորի



Երգը ասեմ խռով, որ գլխին՝ հող,



Ու աներկիր մնաց, սրախողխող:



Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Ի՞նչն է որից:



Անպատասխան, անդարձ, բույս անթաղար:



​



Այս էլ այսպես եղավ: Այլաշխարհից



Բարձրանում են ձայներ՝ ցնծա՜, եղո՜ւկ:



Իսկ ես հաց եմ բերել՝ մաղախի հաց,



Որ գառները կերան: Դռները բաց:



Բայց չի գալու: Անմեռ ցորեն՝ հեռու



Պատարագից, խոսքից ու նշխարից:



​



6.



Գնալ նախավերջին: Երեք հատիկ



Նռան, ահա, քունքին: Աչքերը՝ գոց:



Լյառն Արարատ այնտեղ, որ չի տեսել



Մանկուց: Բայց ինչ երկիր լուսատեսիլ



Վարքագրեց: Շնչեց երգը երգոց,



Մինչդեռ մաղձ էր ու թույն դառնապատիր:



​



Բլուրները նույնն են՝ կանաչ-արթուն



Եվ անթերի գծեր: Զանգակազարկ՝



Ընկել քամու բերան: Հողմածաղիկ



Լինել: Տերյան կանչել մթնշաղին:



Քո հազարին գնալ, խրվել ազատ



Տարածության կուրծքը: Ոսկե հատում:



​



Դու այդ ինչպե՞ս արիր, երբ չի արվում



Ոչինչ արդեն վաղուց: Միայն ներկա,



Միայն ապավինած, ինչ չի գալու:



Մասուր պոկիր խաղաղ: Մինչև գարուն



Մեկնիր բաղձանքներիդ ճյուղը երկար:



Ցնցվիր, ինչպես ծառն է թափահարվում:



​



7.



Դու այդ ինչպե՞ս արիր: Անցնել նորեն



Մի մանկություն տարածք: Մնալ սթափ:



Պատահարից խոսքը տարանջատել,



Կյանքի կապանքներից մահն արձակել



Ու ընդառաջ գնալ: Ինքնավստահ



Հիշողության հոսքը կարգավորել:



​



Մնացյալը: Էիր, է ես հիմա:



Քայլ ես վերջնակետից դառնալու տուն՝



Լանջով, ուրցերի մեջ, քչքչոցից



Ջրի կաթվածահար, խայթված օձի



Նման գալարվելով: Քարը արտում



Քունն է հսկում հասկի: Վարք անիմաց:



​



Բոլորեքյան Չարենց: Բառեր գրել,



Շնչավորել վերջին լուսաբացի



Մեղուն ու թռչունը: Ճառագել ձայն



Զվարթ: Երկինք նայել: Կես-կիսաձայն՝



Դեռ մնում եմ – ասել – ջուր ու հացիդ,



Դեռ մնում եմ, որ ինձ արտագրես:



**Աղվան Վարդանյան**



14-21.07.2018



[Աղբյուր](https://granish.org/vardanyan-ps/)