Յոթնաբանյա Վասն ցնծալի դառնության

Յոթնաբանյա Վասն ցնծալի դառնության
Երկնքին մոտիկ, հողից հեռու,



Անթափանց թանձր, ոչ ոքի տես:



Ո՞ւր ես, խավար աչք ամենատես,



Ե՞րբ ես բացվելու, որ հարատև



Եվ մխիթարես, և փարատես



Իմ կասկածները հազարաթև:



Ե՞րբ ես ինձ լույսով ողողելու:







Այլևս երբեք: Էլ ոչ մի դուռ



Չի բացվի ինքնին: Պիտի բախես,



Որ շնչառության պես բաբախես՝



Ինչքան էլ փորձեն քեզ առկախել,



Ինչ սալաքար էլ ոտքիդ կախեն,



Շարունակվես ու թևաբախես՝



Ինքնասույզ, զուլալ ու ձեռքիդ նուռ:







Նա ինձ չտեսավ՝ նա ինձ նշեց



Լույս ակունքներում բառ ու բանի,



Ասաց՝ սիրիր ու փառաբանիր



Հող-օդ-կրակը-ջուրը, քանի



Իմ թողությունն ես տառապալի,



Որ պիտի ջանա, պիտի բանի



Ադամամութից մինչ կեսգիշեր:







-Տուն կգաս շուտով: Էլ՝ անմարմին՝



Այլուրում թողած սրտիկդ բոց,



Քեզ շատ սիրեցին ու քարակոծ



Եղար երբեմն՝ ամբոխը հոծ



Դեռ դաշտերում է արածելոց:



Խաղաղ ջրերում իմ ալեկոծ



Այլևս վառվիր կանաչ-կարմիր:







**Աղվան Վարդանյան**



**Հրապարակ մշակութային հավելված**