Հարցաքննություն «Մանվելի գործով». լրագրային շանսոն

-Անուն, ազգանուն, հայրանուն:



-Արջ:



-Ազգանուն, հայրանուն…



-Հորս էլ էին Արջ ասում…



-Ազգանուն…



-Մեզ մեկ Գորշ են ասում, մեկ` Ծուռթաթ, չգիտեմ` սրանցից որն է:



-Ինձ թվում է` դու լավ չես հասկանում, թե որտեղ ես գտնվում: Ազգանուն:



-Գրեք` Գորշ:



-Տաաաակս, Գորշ Արջ Արջի: Ծննդյան թիվ, օր, ամիս, վայր:



-Եթե չեմ սխալվում` Խոսրովի անտառ, կաղնու տակ, պակաս տարի էր, ճիշտ օրը չեմ հիշում, բայց օգոստոսի վերջն էր: Հերս ասում էր` ձեր մերը միշտ աշունը չեկած է ծնում:



-Տաաակս, կգրենք` օգոստոսի 28:



-Ինչո՞ւ 28:



-Լսիր, կասկածյալ Արջ, այստեղ հարցերը ես եմ տալիս: Եվ այսպես, ի՞նչ գիտես սննդամթերքի պահեստների, դրանց մատակարարումների մասին` ով էր բերում, ինչ էին բերում, ինչով էին բերում, ով էր կարգադրություններ անում:



-Պահեստն ի՞նչ է:



-Ձեռ ե՞ս առնում, արա, բա էն կորմը, որ տալիս էին քեզ, պահեստից չէի՞ն տալիս, թե՞ օդից էր ընկնում:



-Չէ, օդից ոչ մի անգամ չի ընկել, ճաղերի հետեւից էին գցում կամ դռան արանքից:



-Լավ, ո՞վ էր տալիս կերը:



-Աշխեն տոտան:



-Նայիր այս լուսանկարին, Մանվելն է, ճանաչո՞ւմ ես:



-Մանվե՞լ, չէ, ես նրան Զորավար եմ ճանաչում` բոլորն այդպես էին ասում:



-Տեսե՞լ ես, որ նա պահեստների մոտ հրահանգներ տա, հրամայի` էս յաշիկներն ըստեղ դրեք, ընդեղ դրեք:



-Չէ, նա մենակ քֆուրներ էր տալիս:



-Ո՞ւմ էր քֆուր տալիս:



-Բոլոր ձեզ նման երկոտանիներին: Մեկ-մեկ էլ քացով քամակներին էր տալիս:



-Մեզ նմաններին մարդ են ասում, Արջ, մարդ, հասկացա՞ր:



-Հա:



-Դե լավ: Ի՞նչ էին տալիս ձեզ ուտելու: Մասնավորապես տուշոնկա տվե՞լ են:



-Տուշոնկան ի՞նչ է:



-Դա թիթեղյա կլոր տուփ է, վրան կովի գլուխ է նկարած, մեջը` միս:



-Չէ, մեզ կովի գլխով կլոր տուփ չեն տվել:



-Իսկ մի՞ս:



-Տոն օրերին միայն: Վագրին էին հաճախ միս տալիս` մեծ կտորներով, ոսկրոտ: Իմ առաջ փրթած խնձոր, տանձ, թրջած հաց էին լցնում հիմնականում:



-Փաստորեն` դու պնդում ես, որ վագրին մսով էին կերակրում:



-Հա, մեծ-մեծ կտորներով: Էդ անխիղճը շրթունքներն այնպես էր լիզում, որ լոզերս գնում էին:



-Հնարավո՞ր է, որ դա տուշոնկայի բանկայից հանված միս էր: Այ, այս բանկայի մասին է խոսքը:



-Դրա մեջ միս կա՞:



-Հա:



-Վախ, կտա՞ք ուտեմ, գոնե հոտ քաշեմ:



-Վաղո, այ Վաղո…



-Լսում եմ, պարոն քննիչ:



-Վաղո, տուշոնկայի բացիչը բեր:



-Գրպանումս է, պարոն քննիչ, թույլ կտա՞ք բացեմ:



-Բացիր:



-Առ, Արջ, հոտ քաշիր, կարող ես նաեւ համտեսել…



-Փռռռ:



-Ի՞նչ պատահեց…



-Էս ի՞նչ էր, մամա ջան: Սա ուտելո՞ւ է: Չէ, Վագրին սրանից չեն տվել, ես հոտը կառնեի:



-Լավ, ուրիշ ի՞նչ գիտես Մանվելի մասին:



-Զորավարի՞: Հա, կարող եմ ասել, որ նա երկոտանիների առաջնորդն էր, վոժդը:



-Արջերը միայնակ են ապրում: Դու ի՞նչ գիտես վոժդն ինչ է:



-Գայլն էր պատմում: Նա էլ ժամանակին վոժդ է եղել իր ցեղակիցների մեջ, բայց պատահաբար բռնվել էր ու բերվել այստեղ: Հետո տարան նրան, ուր՝ չգիտեմ:



-Մանվելը ձեզ լա՞վ էր վերաբերվում:



-Եսիմ:



-Վերջին անգամ ե՞րբ ես տեսել Մանվելին:



-Էն օրը առավոտ, որ դմակավոր երկոտանիները եկան:



-Ովքեր եկա՞ն:



-Դմակավոր երկոտանիները:



-Դիմակավոր, Արջ, դիմակավոր մարդիկ:



-Հա, Աշխեն տոտան ինքն իրեն խոսում էր, թե ուժեղ մասկի-շոու է: Ես հեռուստացույց չունեմ, որ նայեի: Վաղոյին կասե՞ք` մի հատ հեռուստացույց դնի ինձ մոտ:



-Վաղո, Վաղո…



-Լսում եմ, պարոն քննիչ:



-Տարեք սրան:



-Ո՞ւր, պարոն քննիչ, գազանանոցից ասել են, որ իրենք այլեւս կոռումպացված կենդանիներ չեն ընդունում:



-Իսկ դուք մի ասեք, որ Արջը Մանվելինն է:



-Մենք չասենք, պարոն քննիչ, ինքն է այնտեղ գլուխ գովալու, որ Մանվելի պիտոմնիկից է:



-Ուրեմն վերադարձրեք իր խուցը, ըըըը, վանդակը:



-Լսում եմ, պարոն քննիչ, տանել վանդակ:



-Վագրին բերե՞լ եք արդեն:



-Հա, դռան հետեւում է, ներս բերե՞մ:



-Չէ, նախ կուշտ կերակրեք, հետո: Արջն ասում է՝ դրանք միս շատ են սիրում, մեկ էլ տեսար…



**Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ**