Քթածակը միայն շնչելու համար չէ

Համաձայն ՀՀ ՊՆ մամուլի խոսնակ Արծրուն Հովհաննիսյանի տարածած հայտարարության՝ հայկական կողմը սույն թվականի հունիսի 6-ին եւ 7-ին թույլ է տվել ադրբեջանական կողմից մի խումբ մարդկանց այցը Գյուննութ ավերակ բնակավայրի հարավային արվարձաններ, որտեղ, ըստ ադրբեջանական կայքերի տարածած լուսանկարների, այդ անձանց կողմից հարգանքի տուրք է մատուցվել տարածքում գտնվող գերեզմանատան ննջեցյալների հիշատակին, որն ուղեկցվել է աղոթքով:



Մարդասիրության, խաղաղասիրության եւ մեծահոգության մի ժեստ, բարոյական մի հուժկու ապտակ մեր նենգ թշնամուն ու չգիտեմ էլ ինչ: Եղածը եղած է, մանավանդ որ անելուց առաջ մերոնք հազիվ թե մեզնից, այսինքն՝ հանրությունից մի բան հարցնեին՝ արժե՞, չարժե՞․ միգուցե մեզ մոտ էլ կգտնվեն մարդիկ, որ կցանկանան այցելել նրանց վերահսկողության տակ գտնվող մեր գերեզմանատներում ննջող իրենց հարազատների շիրիմներին, կարող էին, չէ՞, նախապայմաններ դնել, առաջ քաշել իրենց պահանջները: Բայց, չէ՝ մենք ուրիշ ենք՝ քաղաքակրթության պահապաններ, իսկ նրանք ի՞նչ են որ՝ բարբարոսներ, բա արժե՞ արդյոք նրանց հետ նույն լեզվով խոսել:



Ինչեւէ, կտրվեմ լիրիկայից ու անցնեմ կոնկրետ հարցադրումների, ու քանի որ ՊՆ-ի հետ կապված բոլոր հարցերին պատասխանելիս բոլորին աջ ու ձախ հրմշտելով առաջ է գալիս մեզ վաղուց լավ ծանոթ պարոն խոսնակ Հովհաննիսյանը եւ ֆեյսբուքյան տիրույթում ի լուր ողջ աշխարհի տալիս է պարզաբանումներ, խրատներ եւ այլն, նշանակում է հարցերս էլ նրան կուղղեմ:



Հարց առաջին․



Համոզվա՞ծ է արդյոք պարոն Հովհաննիսյանը, որ այդ մի խումբ անձանց մեջ չեն եղել պրոֆեսիոնալ զինվորականներ եւ հետախույզներ, մասնավորապես՝ հրետանային եւ սակրավորա-ինժեներական գործի մասնագետներ։



Հարց երկրորդ․



Համոզվա՞ծ է արդյոք պարոն Հովհաննիսյանը, որ նրանք հեռանալուց հետո այդ տարածքում չեն թողել ավտոնոմ ռեժիմում աշխատող հետախուզական սարքեր, որոնք անհրաժեշտ ժամանակ կարող են խափանել մեր զորքերի կապի եւ կառավարման սարքավորումների աշխատանքը։



Հարց երրորդ․



Համոզվա՞ծ է արդյոք պարոն Հովհաննիսյանը, որ այցելուների խումբը տարածքը լքել է այն թվակազմով, որով մուտք է գործել։



Անկեղծորեն սպասում ենք նախկինում շատ գիտակ ռազմական փորձագետ, ներկայումս ՊՆ մամուլի խոսնակ պարոն Հովհաննիսյանի անկեղծ պատասխաններին: Իսկ մինչ նրա արձագանքը, հիշեցման կարգով ասեմ, որ վաղուց մշակվել եւ անընդհատ կատարելագործվում են տեղեկատվական հետախուզման տեխնիկական միջոցներ, որոնք, ունենալով երկու-երեք լուցկու տուփի չափեր կամ մի քիչ մեծ եւ 160 ու ավելի ժամ անընդհատ աշխատելու հնարավորություն, սնվելով արեւային սնուցման կամ այլ տիպի մարտկոցներով, կարող են մինչեւ հինգ կիլոմետր շառավղով կամ մինչեւ 12 կիլոմետր ուղղորդված ուղղությամբ կատարել ռադիոհետախուզում՝ ձայնագրման հնարավորությամբ, եւ, որ ամենավտանգավորն է՝ այդ սարքերն ունակ են հեռակառավարվել եւ հավաքած ինֆորմացիան փոխանցել իրենց ղեկավարման կենտրոն:



Վաղուց առկա են նաեւ փոքր չափերով հեռակառավարվող սարքեր, որոնք ունակ են վարել ինքնուրույն հետախուզում եւ օպտիկական սարքավորումների հայտնաբերման դեպքում ֆիքսել նրա կոորդինատներն ու հաղորդել յուրայիններին:



Ցուցակը՝ առավել մանրակրկիտ տակտիկա-տեխնիկական բնութագրմամբ, կարող եմ շարադրել մի քանի էջում: Բայց դա չէ էականը, այլ այն, թե ինչպես կարող է մեր նախկին ռազմական փորձագետը սրա մասին չիմանալ: Ինչպես կարող է նա չիմանալ, որ հակառակորդին ընձեռվել է մի աննախադեպ եւ հիանալի հնարավորություն՝ շփման գծին շատ մոտ տեղադրել տեխնիկական հետախուզման միջոցներ, արհեստավարժ սակրավորներին եւ հրետանավորներին՝ կատարել վիզուալ հետախուզում, տեղադրել եւ հետագայում անհրաժեշտության դեպքում կիրառել տեխնիկական սարքեր, որոնք կարող են խափանել մեր մարտական տեխնիկայի միավորների աշխատանքը, օպտիկական սարքերի արագ հայտնաբերումն ու դրանց աշխատանքի խափանումը եւ նմանատիպ շատ ու շատ հարցեր: Հարցեր, որոնք գնալով շատանում են: Թշնամուն տվել եք հնարավորություն, որ հանգիստ, քթի տակ մեզ համար լոլո երգելով՝ օրը ցերեկով գա մտնի մեր վերահսկողության տակ գտնվող տարածք, անի իր ուզած գործն ու ողջ-առողջ հե՞տ գնա։ Ուրիշ պարագայում ստիպված կլիներ գիշերով հետախուզական խումբ ուղարկել, այն էլ հարց է՝ տեղ կհասնեի՞ն ու եթե տեղ հասնեին, հետ կվերադառնայի՞ն արդյոք:



Լավ որոշում ընդունելուց առաջ ոչ մեկի քթածակը քոր չեկա՞վ, որ հիշեցներ՝ քթածակը միայն շնչելու համար չէ, երբեմն էլ մտածելուն է օգնում:



**Կարեն ՄԵԼՅԱՆ**