Ստի մեջ թաղված

Սուտն ու կեղծիքն այնքան են մտել մեր իրականություն, ներծծվել մեր արյան մեջ, որ մենք անգամ չենք նկատում դրա տարբեր դրսեւորումները, չենք դատապարտում կեղծիքը, չենք մեղադրում ստախոսներին:

Նորմալ է, որ քաղաքական գործիչը, պետական պաշտոնյան երեկ մի բան է ասել, այսօր` մեկ այլ բան, հույսը դրած մարդկանց կարճ հիշողության եւ այն գիտակցության վրա, որ բոլորը ստում են, ուստի հանդուրժող են ստի նկատմամբ: Եթե մեր ժամանակների ամենամեծ ստախոսին` Արծրուն Հովհաննիսյանին, մենք ներեցինք: Ոչ միայն ներեցինք, այլեւ խորհրդարանում պաշտոն տվեցինք, եւ նա ծանր ու մեծ բազմում է ԱԺ հանձնաժողովի նիստերին, հարցեր ու հարցազրույցներ տալիս, արդեն շատ բան է ասում ստի նկատմամբ մեր հանրային վերաբերմունքի մասին:

Ընդ որում` սուտն ու սխալը, միտումնավոր կեղծիք տարածելն ու թյուրիմացության մեջ լինելը պետք է հստակ տարանջատել իրարից: Երկրորդը ներելի է, առաջինը` չէ: Ոչ մի ազնիվ նպատակ, ոչ մի հանրային շահ չի կարող արդարացնել միտումնավոր սուտն ու կեղծիքը: Դա ներելի չէ ոչ միայն կենցաղային, միջանձնային հարաբերություններում, այլեւ լրատվության մեջ, քաղաքական դաշտում, հանրային հարթակներում, աշխատանքային հարաբերություններում: Մանավանդ իբրեւ թե հանուն պետական շահի սուտ ասողներն ակնհայտորեն չեն էլ պատկերացնում, թե որն է այդ շահը, եւ ինչպես է ստացվել, որ, ասենք, սահմանին թշնամու զորքի կուտակումների մասին լռելը-հերքելը-ստելը բխում են մեր պետական շահից, իսկ այդ մասին ճշմարտությունն ասելը-գրելը վնասում են մեր պետությանը:

Իսկ երբ շարքային քաղաքացին մանր հարցերում է ստում-կեղծում, նա այլեւս իրավունք չունի բարձրաստիճան պաշտոնյայից ճշմարտություն, ազնվություն, անկեղծություն պահանջելու, նրա պարզունակ կրուտիտներից դժգոհելու: