Արցախն ու Կոսովոն

Մինչ մենք՝ հայերս, Հաագայի միջազգային դատարան ենք դիմում Հայաստանի Հանրապետության նախագահներից մեկին պատժելու խնդրով, այլ ժողովուրդներ օգտվում են այդ միջազգային ատյանից իրենց ազգային հարցերի լուծման նպատակով: Երեկ ողջ աշխարհի ուշադրությունը բեւեռված էր Հաագայի դատարանի վրա, որտեղ հնչելու էր "արդյո՞ք Կոսովոյի ինքնահռչակ անկախությունն օրինական է" հարցի պատասխանը: Եվ չնայած բոլոր միջազգային լրատվամիջոցները շեշտում էին, թե այս վճիռն իրավական ուժ չունի, այն ընդամենը խորհրդատվական բնույթի է, սակայն բոլորը հասկանում էին, որ այդ խորհրդատվության տակ մեծ իմաստ է թաքնված, եւ այն պետք չէ թերագնահատել: Այսպես փոքրիկ քայլերով, հետեւողականորեն Կոսովոն մոտենում է իր գլխավոր նպատակակետին՝ անկախության համընդհանուր ճանաչմանը: Եվ այդ հետեւողականությունն ու ուղեգծի ճշմարտացիությունը տալիս են իրենց արդյունքը: Չնայած փորձագետները վստահ չէին, որ Հաագան ճանաչելու է Կոսովոյի անկախության օրինականությունը, եւ կարծում էին, որ վճիռը չի լինի միանշանակ, այլ փորձ կարվի դիվանագիտական ձեւակերպումների մեջ լղոզել ասելիքը, որ ոչ Կոսովոն նեղանա, ոչ Սերբիան, սակայն դատարանը գնաց այլ ճանապարհով: Նա խուսափեց սեթեւեթելուց, չփորձեց քծնել ու սիրաշահել դիմումատուին՝ Սերբիային, այլ պարզ ու ազնիվ որոշում կայացրեց՝ հօգուտ Կոսովոյի, որը նաեւ վտանգավոր ու անընդունելի է ազգային փոքրամասնությունների խնդիրներ ունեցող շատ պետությունների համար: Այս որոշմանն էին սրտատրոփ սպասում ոչ միայն Կոսովոն ու Սերբիան, այլեւ Հյուսիսային Կիպրոսը, Հարավային Օսիան, Աբխազիան, Մերձդնեստրը եւ վերջապես Արցախը: Ի՞նչ հետեւանք կունենա այս վճիռը մեզ համար: Եթե դրանից օգտվելու շնորհք չունենանք՝ ոչ մի: