Բանաձեւը կարող է վտանգավոր լինել

Այսպիսի արհամարհական ձեւով վերաբերվել ՄԱԿ-ին, ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդին, ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեային, կարծում եմ՝ չի կարելի, հատկապես իրենց բարձրաստիճան համարող մարդկանց կողմից: Խոսքը Անդրկովկասում սառեցված հակամարտությունների մասին բանաձեւի վերաբերյալ հայտարարությանն է վերաբերում: Ադրբեջանն այդ բանաձեւը փորձում էր մտցնել միջազգային հանրության օրակարգ, եւ այդ փորձերը շարունակվում են: Ի՞նչ պետք է աներ Սերժ Սարգսյանը: Նա պետք է հավաքեր դիվանագիտական կորպուսը եւ այն հարցը տար առաջին հերթին արտգործնախարարին եւ տարբեր կազմակերպություններում մեր բոլոր ներկայացուցիչներին, թե ինչու է վիճակն այնպես, որ Ադրբեջանին միշտ հաջողվում է իր ուզած բանաձեւերը թե օրակարգ մտցնել, թե որոշ դեպքերում անցկացնել:



Եվ նույնիսկ անցկացնել այնպիսի բանաձեւեր, որտեղ առկա են ոչ միայն հակահայկական, այլեւ իրականությանը չհամապատասխանող կետեր, ինչպիսիք են, օրինակ՝ "Հայաստանը էթնիկական զտումներ է իրականացրել Ադրբեջանի նկատմամբ", "Հայաստանը հարձակվել է Ադրբեջանի վրա եւ գրավել է ԼՂ-ն ու հարակից շրջանները": Ինչո՞ւ մեր դիվանագիտական կորպուսը չի կարողանում ոչ միայն կասեցնել այսպիսի բանաձեւերը, այլեւ անցկացնել պրոհայկական բանաձեւեր: Այս հարցի պատասխանը ես գիտեմ, բայց բոլոր դեպքերում այդ մտահոգությունը այս իշխանավորների կողմից գոնե ձեւականորեն պետք է հասարակությանը ներկայացվեր:



Իսկ պատասխանը հետեւյալն է: Հատկապես 2008թ. նախագահական ընտրություններից հետո Հայաստանի բանիմաց, հմուտ դիվանագետների զգալի մասը դուրս է մղվել կամ հեռացվել է դիվանագիտական կորպուսից, եւ երկրորդ՝ մնացած դիվանագետներն այդ երկու տարվա ընթացքում զբաղվում էին միայն միջազգային կազմակերպություններին ապակողմնորոշելով՝ Հայաստանի ներքին իրավիճակի հետ կապված: Նպատակն այն է, որ ցույց տրվեր, թե Հայաստանում ժողովրդավարության հետ կապված որեւէ խնդիր չկա, որ Հայաստանում խոսքի ազատությունը բարձր աստիճանի վրա է գտնվում, եւ որ Հայաստանում քաղբանտարկյալներ չկան: Այսինքն, զբաղվում էին այն գործով, ինչը որ բնորոշ չէ, հարիր չէ եւ ընդհանրապես վտանգավոր է դիվանագետի համար: Եվ դա երկու բացասական հետեւանքի հանգեցրեց:



Առաջին՝ մեր դիվանագետների հանդեպ երկրների եւ միջազգային կազմակերպությունների վերաբերմունքը շատ բացասական դարձավ: Երկրորդ՝ այն դիվանագետների հանդեպ վստահությունը նվազում էր, որոնք ներկայացնում էին Հայաստանի՝ բոլորին հայտնի ոչ ճիշտ իրավիճակը:  Եվ հետագայում, երբ նրանք փորձում էին ներկայացնել ԼՂ հարցը, նրանք արդեն արժեզրկված էին լինում: Բոլոր դեպքերում` այդ բանաձեւն այն տեսքով, որով ներկայացվում է ՄԱԿ, շատ վտանգավոր է, որովհետեւ այնտեղ Հայաստանը բացահայտ ներկայացվում է որպես ագրեսոր: Իսկ ՄԱԿ-ի վերաբերմունքը ագրեսոր երկրների նկատմամբ, մեր դեպքում ագրեսոր՝ չակերտներում, գիտենք:  ՄԱԿ-ը հենց այնպես չի քննարկում բանաձեւեր:



Այդ բանաձեւերի շարունակությունը միշտ կարելի է առաջ տանել, եւ այստեղ վտանգ կա, որ բաց թողնելով առաջին քայլը՝ Հայաստանը բաց կթողներ 2-րդ, 3-րդ, 4-րդ քայլերը, որոնք կարող են հանգեցնել Հայաստանի հանդեպ թե տնտեսական, թե քաղաքական, եւ չի բացառվում՝ մի օր նաեւ ռազմական սանկցիաների:



Հովհաննես ԻԳԻԹՅԱՆ

ՀՀՇ վարչության անդամ