Շնորհակալ է հոկտեմբերի 27-ի հիշողությունները կորցնելու համար

Երեկ, «հոկտեմբերի 27-ի» 11-րդ տարելիցի նախօրեին, ԱԺ հայտարարությունների ժամանակ ԲՀԿ խմբակցության անդամ Ռուբեն Գեւորգյանը (Ծաղիկ Ռուբո) իր ոճի մեջ բոցաշունչ ելույթով խորին շնորհակալություն հայտնեց ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանին՝ «հոկտեմբերի 27»-ի  հիշողության 4 պատերը ԱԺ դահլիճից վերացնելու համար: «Նրա նախագահության օրոք ոչ միայն երկիրն ունեցավ ԱԺ-ի այս շքեղ ու հարմարավետ դահլիճը, ուր, հուսով ենք, որ կծնվեն օրենքներ միմիայն ի նպաստ մեր ժողովրդի եւ պետության, այլ վերջապես կորսվեցին 1999թ. հոկտեմբերի 27-ին կատարված զազրելի հանցագործությունն անընդմեջ հիշեցնող եւ իրագործված այդ դավաճանական ակտի հիշողություններն իր մեջ պահող այդ 4 պատերը։



Չեմ ցանկանում պատմությունը քրքրել ու շահարկել՝ անկախ այսօրվա որոշ պատմական ժամանակների առերեւույթ նմանությունից, բայց չեմ էլ կարող չասել, որ միշտ էլ մեր ազգի բարձրագույն նվիրյալները զոհ են դարձել մեր ազգի տականքների դավաճանությունից։ ...Վերջապես մենք պետք է կարողանանք պահպանել մեր երկրի նվիրյալներին։ Ի վերջո հասկանալ է պետք, որ նրանք ծնվում են միայն արյան առաքելությամբ ու արյան գաղափարներով եւ կյանքի են կոչվում ծառայելու սեփական ժողովրդին ու պետությանը»,-հայտարարեց Ռուբեն Գեւորգյանը։ Այս առթիվ մի քանի հարց ուղղեցինք պատգամավորին, ով, ինչպես հայտնի է, նաեւ բանաստեղծություններ ու գրքեր է գրում:



- Պարոն Գեւորգյան, արդյոք հնարավո՞ր է վերանորոգման միջոցով կորցնել հոկտեմբերի 27-ի ողբերգության հետքերը ԱԺ դահլիճից կամ ԱԺ-ից ընդհանուր առմամբ: Ընդհանրապես հնարավո՞ր է նման ճանապարհով ողբերգության հիշողությունները «մաքրել», թե՞ պետք է, որ հանցագործությունն իրապես բացահայտվի եւ պատժվեն մեղավորները:



- Ողբերգությունը դա դահլիճին չէր վերաբերվում, ողբերգությունը վերաբերվում էր ամբողջ ազգին եւ ողջ հայ ժողովրդին, իսկ ազգի եւ ժողովրդի միջից ո՞նց կարելի է դա ջնջել: Դահլիճում վերացնելը դա պարզապես ներկաներիս հիշողությունը պահի տակ...: Ճիշտն ասած, չեմ ուզում էդ թեմայով խոսել…



- Ձեր ելույթը բավական բոցաշունչ էր, ստեղծագործական շունչ կար, սա նշանակում է, որ Դուք շարունակելո՞ւ եք ԱԺ ամբիոնից դրսեւորել Ձեր ստեղծագործական ունակությունները:



- Չէ, դա իմ ոճն ա, դա իմ տեսակն ա: Ես այլ կերպ չեմ կարող արտահայտվել: Հիմի Ձեր համար դա ստեղծագործական ոճ ա, թե ինչ ոճ ա, դա իմ ոճն ա, դա իմ ձեւն ա, դա իմ տեսակն ա: Եթե արտահայտում եմ իմ մտքերը, նշանակում ա՝ պիտի արտահայտեմ գրագետ, համաչափ ձեւով, հասկանալի բոլորին, հայերենով: Դա իմ ոճն ա, ուրիշ արտառոց բան չկա իմ ելույթների մեջ:



- Հնարավո՞ր է առաջիկայում ԱԺ-ում Ձեր ելույթների հավաքածու տպագրեք՝ որպես ստեղծագործական աշխատանքի արգասիք:



- Իմ ելույթների վրա ես միշտ էլ աշխատում եմ, դա պատահական ելույթներ չեն, ես միշտ էլ ժամանակ եմ ծախսում իմ ելույթների վրա: Դրանք բոլորը ես համարում եմ աշխատություններ: Հետագայում դրանք կտպագրվի, թե ինչ կարվի, ես չգիտեմ: Բայց որ դրանք որպես ելույթ չեմ նայում, այլ աշխատություններ, աշխատում եմ այդ ելույթների վրա, ամեն մի տողի, ամեն մի գաղափարի վրա, դա պարզ ա: Գիշերը թե ազատ ժամանակ՝ ես անպայման աշխատում եմ: Առանց աշխատանքի, առանց կազմակերպելու, առանց համաչափության բերելու իմ գաղափարները, իմ խոսքը ես երբեք ամբիոն չեմ բարձրանում:



- Իսկ կապ ունի՞, թե՞ կապ չունի ինչ թեմայով եք ելույթ ունենում:



- Չէ, դա իմ ձեւն ա, դա իմ խոսքի ձեւն ա, եւ մնացած միտքը, մնացած գաղափարը՝ դա իմ ներսի նկարագիրն ա: Եթե ես ներսի խորությամբ էդ մարդն եմ, իմ թեման հիմնականում դրանք են՝ հայրենասիրությունը, երկիր, ժողովուրդ, պետություն: Էս թեմայից ես չեմ կարող շեղվել:



- Դուք Հայաստանի գրողների միության անդամ եք, փաստորեն ԲՀԿ-ից միայն Դուք եք ստեղծագործող: Ի վերջո Ձեզ համարո՞ւմ եք ժամանակակից հայ գրականության ներկայացուցիչ:



- Չէ դե, ես դրանք չեմ համարում ստեղծագործություններ, դա իմ ներսի նկարագիրն ա: Պարզապես ես աշխատում եմ իմ ներսի նկարագիրը, իմ տրամադրությունը, իմ նվիրվածությունը կամ իմ գաղափարներն ավելի մատչելի ձեւով հրամցնեմ ժողովրդին, լսողին, որ ականջի համար հաճելի լինի:



- Հնարավո՞ր է առաջիկայում խորհրդարանում Ձեր ելույթները չափածո լինեն:



- Չէ, դրանք իմ մոտ լոկ աշխատություններ են, հետագայում կարող ա պատահի ժողովածուի ձեւով էդ աշխատությունները լույս ընծայվի, եթե դա պետք լինի հասարակությանը: