Գրողները հայհոյում են

Մոտենում եմ մաքուր սափրված, կոկիկ հագնված հայ գրողին եւ նրբորեն հարցնում` եթե այսօր խորհրդարանական ընտրություններ լինեին, ո՞ր կուսակցությանը ձայն կտայիք: Ծխախոտի ծուխը դանդաղ բաց է թողնում շրթունքների արանքից, նայում աչքերիս եւ շպրտում` ես քո… ու մի թունդ հայհոյում: Հայհոյանքն ուղղված չէ ինձ, այլ հայ ժողովրդի ծնած-սնած կուսակցություններին` վերից վար: Զարմացած հարցնում եմ` ախր դու նախկին նախարար ես, այդ կուսակցությունների մեջ չկա՞ մեկը` իշխանություն-ընդդիմություն, որին նախապատվություն տաս: Պատասխանում է. «Երկիր ե՞ն թողել, մշակույթ ե՞ն թողել, ստեղծագործող մարդուն ստորացրել ու ոչնչացրել են, բոլոր արժեքները հողին հավասար արեցին, չորս կողմդ պոռնկություն է ու անգրագիտություն, ժողովուրդ է՞ մնացել…»:



Դե արի ու ասա, որ այս մարդը ճիշտ չէ: Հաջորդ գրողին եմ հարցնում, նորից թունդ հայհոյում է, երրորդին` էլի հայհոյում է, չորրորդը, հինգերորդը` դարձյալ… Այ մարդ, ասում եմ, խոսքներդ մե՞կ եք արել: Հա, ասում են, ես քո կուսակցությունները… Բայց կար նաեւ երկրորդ պատասխան, կային գրողներ, ովքեր չէին հայհոյում, պարզապես զուսպ պատասխանում էին` ոչ մեկին: Սրանք էլ այստեղ էին խոսքները մեկ արել: Չեմ հարցրել ընդգծված կուսակցական գրողներին, քանի որ նրանց պատասխանը պարզ է: Իհարկե, Հայաստանի գրողների միության շուրջ 350 անդամին չէ, որ հարցրել եմ, նրանցից մոտ 10 տոկոսն է պատասխանել, բայց այդքանն էլ բավական էր ընդհանուր տրամադրվածությունը հասկանալու համար: Չհարցվածների մեջ կան նաեւ լաքեյներ, պնակալեզներ, բայց նրանք գրական աշխարհում եղանակ չեն փոխում:



Անընդհատ ասում են, թե ո՞ւր են գրողները, ինչո՞ւ չեն խոսում: Ասեմ, որ ճշմարիտ գրողները չեն լռում, պարզապես նրանց ձայնի իրավունք չեն տալիս, քանի որ անցանկալի են ու վտանգավոր տգիտության փուչիկին նստած իշխողների համար: Սա է պատճառը, որ նրանց կանոնիկ կերպով ոչնչացնում են հասարակության աչքում: Գրողներն էլ ստիպված ապրում են իրենց ստեղծագործական աշխարհում` թքած ունենալով ցանկացած կուսակցական խաղի վրա: Այս անգրական ժամանակում եւ իշխանությունը, եւ ընդդիմությունը, ուս ուսի տված, կործանում են այս երկիրը: Վերջին նախադասությունը նույնպես հայ բանաստեղծի խոսք է` առանց հայհոյանքի, բայց նողկանքով արտաբերված:



Ֆելիքս Եղիազարյան