«Ժառանգություն». Կառավարության որոշումը, Աֆրիկյանների տունը եւ հակապետական ու ագահ ձեռքը

«Ժառանգություն». Կառավարության որոշումը, Աֆրիկյանների տունը եւ հակապետական ու ագահ ձեռքը
Սույն թվականի հունիսի 9-ին ՀՀ մշակույթի նախարար Հասմիկ Պողոսյանը պատգամավոր Ա. Բախշյանին էր տրամադրել  Երևան քաղաքի պատմության եւ մշակույթի անշարժ հուշարձանների պետական ցուցակը` հաստատված 2004 թվականի հոկտեմբերի 7-ի Կառավարության N 1616-Ն որոշմամբ: Դրանց մեջ են Արամի փողոցի 36 բնակելի տունը, Քաղաքային ակումբը (Ջանփոլադյանի թատրոն) եւ այնտեղ գտնվող որմնանկարները, Գիլանյանի լիմոնադի գործարանը, իսկ Աֆրիկյանների տունը, որը պատրաստվում են քանդել, ըստ վերոնշյալ որոշման պետական ցուցակի, ենթակա է տեղափոխման:  



Ոչ միայն այս, այլև նման շատ դեպքերում ակնհայտ է, որ, ինչպես ընդունված է մեզանում, որևէ օրենք կամ Կառավարության որոշում անզոր են կասեցնել այն սրիկայի ձեռքը, ով, առաջնորդվելով միայն սեփական շահույթով ու ընչաքաղցությամբ, շարունակում է քանդել պետության կողմից պահպանվող հուշարձանները: Այդ ձեռքը գործում է մինչ օրս, և հայտնի չէ, թե մինչև երբ է ավերելու մեր երկիրը և ագահորեն ու անօրեն հարստանալու ժողովրդի ու պետության հաշվին:



Վերոնշյալ խնդիրներով պատգամավորը ՀՀ մշակույթի նախարարին և Երևանի քաղաքապետին դիմել է հետևյալ հարցերով, որոնց պատասխանները, ԱԺ կանոնակարգ ՀՀ օրենքի 7-րդ հոդվածի համաձայն, ակնկալում է ստանալ 10-օրյա ժամկետում.



  1. Ինչո՞ւ են ոչնչացվել պետական պաշտպանության ենթակա հուշարձանները:


  2. Կառավարության ո՞ր որոշման հիման վրա են քանդվել այդ հուշարձանները,


  3. Արդյոք առկա՞ է պայմանագիր կառուցապատում իրականացնող կազմակերպությունների հետ. եթե այո` խնդրում եմ տրամադրել պայմանագրերի պատճեները,


  4. Արդյո՞ք ՀՀ Մշակույթի նախարարության և կառուցապատողների միջև կան պայմանագրեր և պարտավորագրեր` ուսումնասիրման, չափագրման և երեսաքարերի համարակալման և պահպանողական աշխատանքների վերաբերյալ. եթե այո` խնդրում եմ տրամադրել այդ փաստաթղթերի պատճեները:




Ինչ վերաբերում է Աֆրիկյանների բնակելի հուշարձան-տան ապամոնտաժմանը, ապա պարզվում է, որ այն  իրականացնող կազմակերպությունները պարտադրել են նախկին սեփականատերերին քանդել իրենց բնակարանները:



  1. Արդյո՞ք նախկին սեփականատերերի վրա նման պարտավորություն դնելը բխում է տեղափոխման ենթակա հուշարձանի պահպանության շահերից:


  2. Ո՞ւմ վրա է դրված ապամոնտաժման ժամանակ հուշարձանի պահպանության հոգսերը, և ինչո՞ւ է դա պարտադրվել քաղաքացիներին: