Մեր քաղաքը. ձյուն է գալիս

Քաղաքում ձյուն է գալիս:
Տաք փաթիլները տխուր իջնում-նստում են նրա մորուքին, ձեռքում բացված նոթատետրի էջերին, դողդողում ոտքերի տակ թափված դեղին տերեւիկների եզրերին: Ձյունն ասես երկնքից նկատել է նոթատետրով մարդուն, սւեեռվել նրա սիլուետին: Փաթիլները մի տեսակ քնքշորեն են հպվում մարմնին. անկշիռ: Նա խոշոր գլուխը խոթել է նոթատետրի մեջ, հաստ ոսպնյակներով ակնոցը կախվել է քթածայրին: Կլանված գրում է: Չգիտես ինչու, միանգամից մտածում եմ, որ հանճարեղ գործ է` գուցե վեպ, էսսե, պատմվածք, աֆորիզմների շարք ու չգիտես ինչու, համոզված եմ, որ այս նոթատետրը կկորի՝ համալրելով հազարավոր կորած նոթատետրերի շարքը, որովհետեւ նա կմեռնի մենակ կամ ընտանիքում, իսկ նոթատետրը կմնա պայուսակում, գրասեղանի վրա, հետո կդնեն դարակը, հետո գուցե վաճառեն նրա բնակարանը եւ կահույքը տեղափոխելիս գտնեն փոշու մեջ կորած, որ կթերթեն եւ մի քանի սենտիմենտալ կամ ինտիմ բնույթի նախադասությանների հանդիպելով՝ բարձր կծիծաղեն ու կգցեն աղբարկղը: Փաթիլները ճեմում են անսահմանության մեջ, փարվում քաղաքի փողոցներին: Թախծոտ ձյունը հպանցիկ երջանկության պես հալչում է, դառնում անխուսափելի մոռացություն:
Օդը շնչում է բյուրեղյա ներդաշնակությամբ:
Նոթատետրով մարդը գրում է` մերթընդմերթ կծելով գրիչի գլխիկը: Երեւի փաթիլներից էջերը թացվել են, թանաքը լղոզվել, բայց համառորեն շարունակում է: Երկու փաթիլ կառչել է թավ հոնքից: Նրա սաստիկ կլանվածությունից մտածում եմ, որ իր աշխատության ամենաթեժ պահն է, կամ այդպես ինքնամոռաց գրում են միայն սեփական մահվան մասին: Նոթատետրում գրառումներ կլինեն` կյանքի ու երկրում տիրող սոցիալական ծանր վիճակի մասին, իր ինտիմ ցանկությունների եւ գողտրիկ երազանքների, ատելության ու կատաղության նոպաների, համաշխարհային լուրջ հարցերի կարգավորման իր պատկերացումների մասին: Նրա նոթատետրում ամփոփված կլինի մարդկային անհատական հիշողության տիեզերական մի պատառիկ. բառեր, որոնք հավետ կանհետանան հալչող ձյան փաթիլների պես:
Իսկ մինչ այդ բացված նոթատետրի մաքուր էջի սկզբում թող նա գրի՝
16.11.11թ., ձյուն է գալիս:
Կարծիքներ