Խելացի կանայք այս ճշմարտությունը վաղուց են հայտնաբերել

Ես թեեւ սեռերի միջեւ լիարժեք ազատության, անկաշկանդ հարաբերությունների կողմնակից եմ, սակայն վստահ եմ, որ կան թեմաներ, որոնք պետք է դասվեն արգելվածների շարքը: Համոզված եմ, որ երբ այդ թեմայով խոսակցություն է ծավալվում, այն սկսում է իրականություն դառնալ: Մի տեսակ՝ ջինը շշից բաց ես թողնում: Անկարելին դարձնում ես կարելի: Ասենք, այն ընտանիքում, որտեղ կինը սկսում է խոսել ամուսնու դավաճանության մասին, այդ թեման սկսում է քննարկել նրա հետ, մի տեսակ կանաչ լույս է վառում դրա առաջ:



Չկա ամուսին, որ ենթագիտակցության մեջ այդ խոսակցությունից հետեւություն չանի, որ կինը հոգեբանորեն պատրաստ է ներել իր դավաճանությունը: Ինչքան ուզում է կտրուկ ու մերժողական լինի վերջինիս վերաբերմունքն այդ խոսակցության ժամանակ: Նույնկերպ, երբ ամուսինները սկսում են քննարկել հավանական ամուսնալուծության տարբերակը, կնշանակի նրանք հոգեբանորեն պատրաստ են այդ քայլին, եւ ընդամենը մնում է այն կյանքի կոչել:



Դա նման է այն հրացանին, որը եթե կախված է ներկայացման առաջին արարում, կնշանակի վերջինում պետք է անպայման կրակի: Խելացի կանայք այս ճշմարտությունը վաղուց են հայտնաբերել: Նրանք ավելորդ զրույցների, քննարկումների չեն տրվում, իրենց մտավախություններն ու անհանգստությունները չեն բարձրաձայնում: Նրանք հասկանում են, որ տղամարդուն այդկերպ կարող են հանգեցնել անցանկալի եզրահանգումների, նրա մտքերը կարող են ուղղորդել սխալ ուղղությամբ: Մի տեսակ արգելապատնեշը հանելու նման բան ստանալ արդյունքում:



Շախմատի մեջ մի հետաքրքիր արտահայտություն կա՝ ձեռք ես տվել, պետք է խաղաս: Կյանքում էլ է այդպես: «Սկզբում բանն էր», ասված է, չէ՞: Խոսքը՝ գործողության սկիզբ: Խոսքը՝ գործողության ծրագիր: «Այստեղ մենք հանդիպել ենք, այստեղ էլ կբաժանվենք»,- թեթեւ ու անբռնազբոս ասաց նա՝ չգիտես որպես կատակ, թե դիմացինի ռեակցիան ստուգելու համար: «Եթե կարող ես առանց ինձ, բաժանվենք»,- խաղի մեջ մտավ վիրավորվածը:



«Իսկ դու կարծում ես կմեռնե՞մ»,- շարունակեց խաղը նա: «Չէ, ինչո՞ւ, բայց ապրել էլ կա՝ ապրել էլ»: «Ապրել եմ, չէ՞, առանց քեզ, մի այդքան էլ կապրեմ»,- վտանգավոր ուղղությամբ խորացավ նա՝ չզգալով, որ կրակի հետ է խաղում: «Հա, վատ չես ապրել՝ ամեն ինչ տեսել ես, ամեն ինչ զգացել, ոչնչից զուրկ չես եղել: Բայց ես էլ քեզնից վատ չեմ ապրել՝ ես էլ եմ շատ բան տեսել, վայելել»,- վիրավորանքը զգացնել տվեց:



«Գուցե փորձե՞նք: Տեսնենք` կստացվի՞ իրարից հեռու ապրելը»,- խաղն սկսեց վտանգավոր դառնալ, վիրավորանքին խառնվեց մարտահրավերը: «Իսկ ինչո՞ւ ոչ, փորձենք՝ ես էքսպերիմենտներ սիրում եմ»,- տակ չմնաց հիվանդագին ինքնասիրությունը: «Ե՞րբ սկսենք», «Թեկուզ այսօրվանից»: Վերջ. ջինն արձակված է, արգելքը՝ հանված, հոգեբանական պատնեշը՝ հաղթահարված:

Սոնա ԱՄԱՏՈՒՆԻ