Վահե Ավետյանն օլիգարխիային հանդուրժելու գինն է

Վահե Ավետյանն օլիգարխիային հանդուրժելու գինն է
Զեյթուն համայնքի Դրոյի փողոցը, որտեղ ապրում է զինվորական բժիշկ Վահե Ավետյանի ընտանիքը, երեկ հիշեցնում էր ապրիլի 24-ին Ծիծեռնակաբերդ տանող ճանապարհը: Կարծես համազգային ողբերգություն լիներ…  մայոր Վահե Ավետյանին ծանոթ ու անծանոթ  շարքային քաղաքացիները ծաղկեպսակներով, ծաղիկներով  բռնել էին Վահեենց տան ճամփան՝ նրան վերջին հրաժեշտը տալու: Անկեղծ սգում էին բոլորը՝ փոքր ու մեծ, ծանոթ ու անծանոթ, տարեց ու երիտասարդ …  Երթուղայիններում ցավով ու ափսոսանքով քննարկում էին Վահեի ողբերգական մահը, որը ոչ այլ ինչ է, քան շարքային անպաշտպան քաղաքացու ճակատագիր, մեր բոլորի գլխին կախված սպառնալիք, ինչու չէ՝ օլիգարխների ամենաթողության դեմ լռելու ու հանդուրժելու գինը: Չէ՞ որ Վահե Ավետյանն առաջինը չէր, ով զոհ գնաց իշխանություններից հովանավորվող բեսպրեդելին: Վահեի դեպքով լցվեց քաղաքացու համբերության բաժակը, մարդիկ այլեւս չեն հանդուրժում իրենց  ստրկացնող, ստորացնող, սպանող օլիգարխին…



Մարդիկ որոշել են ընդվզել, եւ դրա վկայությունը Վահեենց տուն տանող ժողովրդի ինքնաբուխ թափորն էր: Սա  ոչ ընդդիմության միտինգն էր, ոչ էլ Վահեն էր ընդդիմության գաղափարակիցը, որ հազարավոր քաղաքացիներ նրա հետեւից գնային, պարզապես ՀՀ քաղաքացիների ըմբոստացումն էր բեսպրեդելի դեմ: Տպավորություն էր, թե մարդիկ Վահեի մահվան լուրը լսելուց հետո նետվել են ինքնապաշտպանական մարտի: Շաբաթ օրը երեկոյան նախ մոմավառություն կազմակերպեցին տխրահռչակ «Հարսնաքար»  ռեստորանի  մոտ՝  ի հիշատակ Վահե Ավետյանի:



Իսկ գերեզման հիշեցնող ռեստորանի ներսում հարսանիք էր: Ներկաները  սարսռել էին հարսանքավորների անսրտությունից, որ այդ անիծյալ օբյեկտում, այն էլ Վահեի հոգեհանգստի օրը, հարսանյաց հանդես էին նշում: Մինչդեռ այն պետք է սեւ ժապավեններով ու ցավակցական խոսքերով պատված լիներ: Նույնիսկ ռեպլիկներ եղան, թե Նեմեցի թասիբին են կանգնել, թե չէ այլ բացատրություն չկա: «Նեմեց, մարդասպան»,-վանկարկում էին  ափերից դուրս եկած, ոչ մեկի «ախրանայից» չվախեցող  քաղաքացիները: Իսկ կիրակի օրը բողոքի ցույցը շարունակվեց քրեաօլիգարխիկ համակարգի հովանավոր Սերժ Սարգսյանի նստավայրի մոտ:



Երեկ կեսօրին էլ «Ես Վահե Ավետյան եմ» թեւկապներով հարյուրավոր քաղաքացիներ բողոքի երթ էին կազմակերպել Ազատության պողոտայով դեպի Վահեենց տուն: Ողջ թաղամասը ողողված էր զինվորականներով, ծաղկեպսակներով, անկեղծ սգացող մարդկանցով… Շա՜տ տխուր էր… մարդիկ չգիտեին՝ Վահեի հեռանալու համա՞ր են սգում, թե՞ երեւույթի, որ դեռ էլի Վահեներ կարող է խլել, եթե այս կորստով չզարթնենք թմբիրից ու չպայքարենք մեզ ծեծողների, խոշտանգողների, սպանողների դեմ: «Վահեն մեր  լռության, հանդուրժողականության գինն է: Հանուն մեր երեխաների, հանուն Վահեի փոքրիկների մենք պետք է պայքարենք քրեական տարրերին հովանավորողների դեմ, մենք պետք է ճզմենք իշխանավոր հանցագործներին, ովքեր կփորձեն բռունցքներով սպառնալ, մենք մի մարդու պես փողոց դուրս գալով՝ պետք է պաշտպանենք մեզ, քանի դեռ պետության պաշտպանյալները նեմեցներն են…»,-այսպես էին ասում «Ես Վահե Ավետյան եմ» վանկարկողները:



ՀԳ - Վահե Ավետյանի հուղարկավորությանը մասնակցում էր նաեւ Նեմեցին բազմիցս սեղանակցած, ԶՈւ գլխավոր շտաբի պետ Յուրի Խաչատուրովը, ով երեկ լրագրողներին զարմացրեց իր զգացմունքայնությամբ: Երբ տեղի ունեցած ողբերգությունից հարցրեցին, նա անհասցե հոխորտաց. «Ես վերջին անգամ  նախազգուշացնում եմ բոլորին` մատով չփորձեք կպնել բանակին` լինեն ձեր թիկնապահները, թե զինված մարդիկ: Անպատժելիությունը պետք է վերանա»:



Բայց չէ՞ որ Վահեն ադրբեջանցու գնդակից չի զոհվել: Եվ Վահեին չեն պատժել զինվորական լինելու համար: Դեռ հարց է՝ եթե տղաները զինվորական համազգեստով լինեին, արդյո՞ք «ախրանան» կհամարձակվեր այդպես վարվել: Սա շարքային քաղաքացու անպաշտպանությունն էր օլիգարխի ու նրա «հաբռգած» շրջապատի առաջ: Ի դեպ, մեր տեղեկություններով, պաշտպանության նախարարի շրջապատը որոշել էր հուլիսի 1-ին մեծ շուքով նշել նրա ծննդյան 50-ամյակը, սակայն նախարարն այնքան պարկեշտություն է ունեցել, որ հրաժարվել է խնջույքից եւ այդ օրն անցկացրել է Ղարաբաղում՝ ծնողների հետ: