ԿԱՄՈՒՖԼՅԱԺ
Հավսա՜ր... զգա՛ստ: Տիկնայք եւ պարոնայք, Հայաստանի ազատ եւ անկախ հանրապետության կառավարական գվարդիական վաշտի կառավարության անդամ նախարար-մարտիկներ, Հայաստանի Հանրապետության նախագահի բարձր հովանու ներքո ողջունում եմ ձեզ:
- Ուռա՜...
- Մերսի...
- Շնորհակալություն ընտանյոք հանդերձ...
- Շատ ապրես, տղա ջան...
- Թողնե՜լ... Հարկավոր է պատասխանել կարճ եւ հատու` «Ուռռա՜...», հասկանալի՞ է...
- Ըհը...
- Հընճի չէ օր, օղուլ, մեռնիմ քեզի...
- Ադա, բա խոմ բութ չե՞նք, հսկացանք, ասիլ տեն կառավարություն, խոմ չասի՞ն` էն ոնց տեն ասի՞լ...
- Ախչի, ինչ էլ խիստն ա բոյմեռածը: Գեներալ ա՞...
- Որ մեզ ղեկավարում ա` հաստատ ավելի բարձր կլինի` մայոր կամ երկու մայոր...
- Ախչի, բայց ոնց որ մեկն ա...
- Մեկն ա, բայց շատ «սիմպածիչնի», ռազմավարական առումով` գրավիչ...
- Նորից թողնել... Տիկնայք եւ պարոնայք ղեկավար մարտիկներ, խնդրում եմ պահպանել զինվորական կարգապահություն. շարքի մեջ մի՛ խոսեք... Արտգործնախ ավագ սերժանտ պ-րն Փափլիկյան, զեկուցեք դասակի մարտական վիճակի մասին:
- Շարքի մե՞ջ խոսեմ, թե՞ մոտենամ բանակցությունների սեղանին...
- Պարոն, ի՞նչ սեղան... դուք պետք է ասեք` «Լսում եմ», հետո դուրս գաք շարքից երեք քայլ եւ զեկուցեք...
- Կներեք, ես հիմա կոմյունիկեի վրա եմ աշխատում, հիմա զանգեմ` տեղակալս կգա-կզեկուցի:
- Բայց...
- Լավ, լավ, հասկացա, դուրս եմ գալիս, բայց գոնե ամբիոն դնեիք, միկրոֆոն, թարգմանիչ... Հանրապետության դրոշը... ջերմուկ...
- Դուք... դուք... հասկա...
- Ախչի՜, ի՜նչ «ծեմպերամենտ» ունի...
- Հա, բա՞: Լսի` «մակիյաժ» արե՞լ ես...
- Հա, բա ո՜նց, խրամատում... բայց էս սապոգներս...
- Պարոն ղեկավար-հրամանատար, իսկ չի՞ կարելի մարտիկ-նախարար կանայք սապոգների տեղ «սապաժկի» հագնեն... սուր կրունկ...
- Բա ո՞նց եք վազելու:
- Վազե՞լ... ինչո՞ւ վազել... մեքենայով ավելի արագ չի՞ լինի...
- «Նաչալնիկ» ջան, բա ընդմիջում ե՞րբ ենք անում: Սոված թուլացանք, այ ախպեր ջան, հեսա ավտոմատը ձեռիցս ընկնում ա...
- «Կամանդիր», զանգե՞մ՝ «Հարսնաքարում» հաց քցեն կամ «Օջախում» օջախ վառեն...
- Ֆիրմայիցս էլ` խմիչք-մմիչք...
- Ո՛չ, պարոնայք, սա ռազմական իրավիճակ է, թեկուզ պայմանական` բայց չի կարելի: Զինվորական բորշչ կուտեք, ձավարով շիլա, կոմպոտ: Համ էլ քյաբաբ-խորովածն ու սպիրտային խմիչքներն արգելվում է... դրսից բերել: Հիմա մարտական պատրաստականության ժամ է: Ո՞վ կարող է թվարկել` զենքի ստրատեգիական ի՞նչ տեսակներ կան:
- Փողը...
- Շատ փողը...
- Պաշտոնը...
- Ծանոթությունը, ընկերությունը, բարեկամությունը...
- Խնամությունը... քավորը...
- Սաունա՜...
- Ախչի՛, բա մե՞նք, մեր ստրատեգիական տեսա՞կը...
- Թողնե՜լ... Լավ, սովորում ենք ինքնաձիգ կրակել: Տիկին նախարար-մարտիկ, եկեք բացատրեք...
- Ջանա, սիրուն ջան, բացատրվե՞մ...
- Տիկին, բացատրեք...
- Բացատրեմ: Բռնում եմ այ ըսենց, սեղմում եմ կրծքիս, փաթաթվում եմ...
- Ինչի՞ն եք փաթաթվում... դա զենք է...
- Իր զենքը իր կուրծքն ա...
- Թողնել շարքերի խոսակցությունները... Զենքն էլ իջեցրեք, տիկին... իջեցրե՛ք, հիմա մեկին կթրխկացնեք: Պառկեք եւ նշան բռնեք այ էն խրտվիլակին...
- Ո՞վ է որ... Ինչ էլ ծանոթ քիթ ունի...
- Նշանակետ է, տիկին, ի՞նչ կարեւոր է...
- Իսկ կլինի՞ պատկերացնեմ, որ էդ հարեւան ազգի ղեկավարն ա...
- Ում ուզում եք` պատկերացրեք, կրա՜կ... Վահ, ի՜նչ լավ դիպուկ կպաք...
- Բա պատկերացրեցի, է, թաղեմ իրա բոյը... հլա կնկան էլ եմ պատկերացնելու...
- Հրավիրում եմ մյուս տիկին-մարտիկին: Կարո՞ղ եք ցույց տալ, թե ինչպես են օգտագործում նռնակը:
- Էս որ կողքիցս կախել ե՞ն...
- Այո:
- Հանում եմ էս մատանին, կներեք` օղը, քաշում եմ, գցում եմ մի կողմ...
- Տեր Աստված, էս ի՞նչ արիք... վայ մերս, ժողովո՜ւրդ, պառկե՜ք...
... - Ախչի՞, էս ի՞նչ եղան էս մարդիկ...
- Սո՜ւս, բարձրանում ենք երկինք...
- Խի՞...
- Արդեն կես ժամ ա՝ մահացել ենք, էս հետմահու զրույց ա...
- Հա՜... ես էլ ասում եմ խի՞ ենք դառել լուռ ու անգույն... Բայց, բոլոր դեպքերում, լավ գցեցի, չէ՞, մի նռնակով` բոլորին...
- Բա գյուլլես վա՞տն էր, ախչի, էն թշնամի ղեկավարի ուղիղ ճակատին... ափսոս, կնոջը չհասցրի... պատկերացնել...
Վլադիմիր ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
Կարծիքներ