Ցավում եմ, բայց ՀՀ ՊՆ մամլո խոսնակն այս անգամ էլ ծուռ կրակեց

Երեկ Արծրուն Հովհաննիսյանն իր Ֆեյսբուքյան էջում փորձել էր կռահել, թե հայ զինվորի կողմից դիրքը լքելուց հետո ինչ է տեղի ունենալու և այսպիսի մի գրառում էր կատարել. «Անդրանիկ Արարատի Գրիգորյանի արարքը մեկնաբանելու չէ: Սակայն կարծում ենք ադրբեջանցիները շուտով կմեկնաբանեն, որ նա միայնակ, մինչև ատամները զինված՝ հարձակվել է Ադրբեջանի վրա, և նրանց ասկյարները մի կերպ են չեզոքացրել հայ ռեմբոյին»:

Հիմա արդեն դժվար է ասել՝ Արծրուն Հովհաննիսյա՞նն է վատ բաժակ նայող, թե՞ Ադրբեջանն է այնքան առաջադիմել, որ հասկանում է՝ ինչպես օգուտ քաղել այդ նվերից:

Մենք հիմա առանց Արծրուն Հովհաննիսյանի կփորձենք հասկանալ՝ ի՞նչ է բացահայտում Անդրանիկ Արարատի Գրիգորյանի արարքը:

Առաջին՝ ՊՆ խոսնակը, կարծես, առանձնապես մտահոգված չէ դեպքով, և նրան հետարքրում է առաջին հերթին Ադրբեջանի ռեակցիան: Բայց ամեն ինչ ՊՆ խոսնակի ենթադրածի պես չեղավ, և Ադրբեջանն էլ, ինչպես վայել է գերի վերցրած երկրին, դասալիք զինվորին ողջ-առողջ ցույց տվեց աշխարհին՝ զուգահեռաբար տարածելով նաև վերջինիս խոսքը, թե իրեն ծեծել են ու այդ պատճառով է փախել հենակետից: Ահա, ուրեմն, մեր հարգարժան խոսնակի գիտակցությանը հասցնենք, որ եթե սրանից հետո ևս մեկ նման դեպք գրանցվի, դա ուղղակի խայտառակություն կլինի հայկական բանակի համար: Արդեն այս մեկ դեպքն է դառնում քարոզչություն, էլ ուր մնաց երկուսը երեքը:

Երկրորդ՝ հայկական կողմը բառիս բուն իմաստով մանկամտություն է արել՝ Ադրբեջանի ՊՆ-ից առաջ ընկնելով և զինվորի դասալքության մասին հայտարարելով: Պատերազմում պետք է գործես պատերազմի օրենքներով, մինչդեռ մենք հեշտացրել ենք հակառակորդի գործը՝ նրան ազատելով հայ զինվորի դասալքությունը ապացուցելու ոչ հեշտ գործից: Իսկ եթե հայ զինվորն այնքան բացահայտ ու լկտիաբար է նետել զենքերն ու հեռացել դեպի հակառակորդը, որ անհնար է որևէ նորմալ մեկնաբանություն տալ, ապա դա էլ մի ուրիշ խնդիր է, ու հարցեր է առաջանում՝ ինչո՞ւ նրա հայրենասեր ընկերները չկանգնեցրեցին նրան, ո՞ւր էր հրամանատարը և այլն:

Երրորդ՝ թե ավելի հաճախակի դարձող դիվերսիաները և թե հայ զինվորի անարգել անցումը հակառակորդի կողմը, վկայում են մի պարզ բանի մասին՝ մենք այդ ամենը իմանում ենք ուշացումով և արձագանքում ենք ինչպես կարողանում ենք, ավելի հաճախ հատուցում մարդկային կյանքերով, ավելացնում հետմահու հերոսների թիվը: Սա մեզ հաստատ պետք չէ: Դրա համոր էլ, արդեն որերորդ անգամն ենք ասում, դիրքերն ու շփման գիծը պետք է լինեն անընդհատ հսկողության տակ:

Բնականաբար՝ կարելի էր Անդրանիկ Արարատի Գրիգորյանին բռնել ու հետ բերել կես ճանապարհից, եթե ժամանակին նկատեինք փախուստը: Բնականաբար՝ միշտ էլ ավելի հեշտ կլինի հակառակորդին դիմավորելը, եթե նրա շարժումը հայտնաբերենք գոնե 5-10րոպե առաջ՝ մինչև մեր դիրքերին հասնելը: Ո՞վ կարող է բացատրել, թե ո՞ւմ են պետք Երևանում տասնյակ հազարավոր նկարահանող սարքերը, երբ շփման գծում զինվորը զրկված է ապահովության այդ հասարակ միջոցներից: Ժամանակին Արծրուն Հովհաննիսյանն ասում էր՝ դրանք թանկ են,հակառակորդը կարող է խփել, կարկուտը՝ վնասել: Իսկ հիմա, երբ այդ թանկարժեք սարքերը կախել ենք Երևանում, իսկ դիրքերի վրա կարկուտի փոխարեն հակառակորդի կրակն է թափվում լա՞վ է:

Եվ վերջում՝ Ադրբեջանից սպասելի է, իհարկե, որ ամեն ջանք կներդնի Հայոց բանակը կազմաքանդելու, նրա շարքերում խլրտում մտցնելու համար: Կարող են նույնիսկ այդ զինվորին պարգևատրել և ուղարկել մի երրորդ երկրում կյանքը վայելելու՝ չմոռանալով այդ մասին հայտնել աշխարհի բոլոր լրատվամիջոցներին և առաջին հերթին՝ Հայոց բանակին: Դժվարանում ենք ասել, թե դա ինչ էֆեկտ կունենա, մանավանդ դեպքերի կրկնության պարագայում, բայց որ դրան պետք է պատրաստ լինել՝ միանշանակ է:

Հ.Գ. Մի առիթով ասել ենք՝ երբ ՖԲ-ում զվարճանում է ԿԳ նախարարը մի բան է, իսկ երբ նրան կրկնօրինակել է փորձում ՊՆ խոսնակը՝ միանգամայն այլ բան: Հիմա ստիպված ենք ՀՀ պաշտպանության նախարարին բառիս բուն իմաստով խնդրել՝ արգելեք ձեր խոսնակներին՝ ֆեյսբուքով պաշտոնական հայտարարություններ անել ձեզնից առաջ՝ առանց հասկանալու երևույթների լրջությունը: