Եթե այսպես շարունակվի, հնարավոր է՝ Հայաստանը քննարկի ԵԽԽՎ-ից դուրս գալու հարցը

Ստրասբուրգից ԵԽԽՎ հայաստանյան պատվիրակության անդամներն այս անգամ վերադարձան գլուխները բարձր: Նրանց հաջողվել է Ադրբեջանի ժողովրդավարական հաստատությունների վերաբերյալ զեկույցից դուրս մղել հակահայկական մի տող՝ «Վեհաժողովը ճանաչում է Լեռնային Ղարաբաղի եւ 7 հարակից շրջանների օկուպացիան Հայաստանի կողմից»: Մերոնք, որպես կանոն, արդարանում են ադրբեջանական լոբբիի ակտիվությամբ եւ ասում են, որ Ադրբեջանը պատանդ է պահում Եվրոպայի խորհուրդը, ԵԽԽՎ-ն վերածվել է Միլի մեջլիսի դուստր ձեռնարկության: Մինչդեռ, շատերը սա պայմանավորում են մեր պատվիրակության թերի աշխատանքով: Երեկ պատվիրակության ղեկավար Հերմինե Նաղդալյանը մեկ առ մեկ գովում էր բոլորին եւ հատկապես ընդդիմադիրներին, որ, ի վերջո, ձայների 85-75 հարաբերակցությամբ ԵԽԽՎ լիագումար նիստում հանվել է այդ տողը։ Սա, ըստ մեր պատվիրակների, հիստերիա է առաջացրել Ադրբեջանում, եւ նրանք նույնիսկ սպառնացել են, թե Ադրբեջանը դուրս կգա ԵԽԽՎ-ից:

Զրուցեցինք պատվիրակության ղեկավար, ԱԺ փոխնախագահ Հերմինե Նաղդալյանի հետ, թե ինչ կփոխվի ԵԽԽՎ-ում, եթե մեր հարեւան պետությունը լքի ԵԽ-ն: Նաղդալյանի կարծիքով՝ դա, բնականաբար, որոշակի անհանգստություն կարող է առաջացնել, քանզի սա կարող է խոսել վեհաժողովի հանդեպ անվստահության, այնտեղ տիրող ժողովրդավարական արժեքների մասին, ինչը կվնասի ԵԽ հեղինակությանը: «Ես վստահ չեմ կարող ասել, թե ինչպիսի գնահատականներ կտան ԵԽԽՎ պատվիրակներն Ադրբեջանի հետ կապված այս հարցում, բայց, իհարկե, սա մտահոգիչ է ԵԽԽՎ-ի համար»:

- Որքանո՞վ եք կարեւորում ԵԽԽՎ կառույցը, որի մասին շատ է խոսվում, որ քաղաքական հայտարարությունների ամբիոն է եւ գործնական որեւէ ազդեցություն չի թողնում:

- Ես չեմ համարում, որ ԵԽԽՎ-ն ընդամենը քաղաքական ամբիոն է, ես համարում եմ, որ այդ կազմակերպությունը բավականին լուրջ ճանապարհ է անցել, ունի արժեհամակարգ եւ կենսագրություն ունի, եւ ունի նաեւ գործառույթներ, որոնք կապված են մարդու իրավունքների պաշտպանության հետ, ժողովրդավարության, իրավունքի գերակայության հետ: Այս խնդիրներն էական են Եվրոպայի բազմաթիվ երկրների համար, հատկապես այն երկրների, որոնք վերջին տասնամյակների ընթացքում ժողովրդավարության ուղի բռնեցին, եւ կարեւոր գործառույթներից մեկը մոնիտորինգն է, որը ԵԽԽՎ-ն իրականացնում է ժողովրդավարության ուղին բռնած երկրների հետ կապված:

- Արդարացվա՞ծ է մեր պատվիրակության գոյությունն այնտեղ, այդ ռեսուրսները, ժամանակն արդյոք կոմպենսացվո՞ւմ են ԵԽԽՎ-ից ստացած օգուտներով:

- Ես համաձայն չեմ Ձեզ հետ, որ այս օգուտներն անտեսանելի են կամ պարզապես նյութականացված են: Միջազգային կազմակերպություններում աշխատանքի բովանդակությունը եւ էությունն իսկապես կարեւոր է երկրի համար՝ իր արտաքին քաղաքական կուրսը, իր ժողովրդավարության քայլերը ներկայացնելու առումով: Հենց այնպես երկիրը չի կարող եւ չպիտի մեկուսանա կամ դուրս գա միջազգային կազմակերպություններից, այլ պիտի կարողանա ե՛ւ իր քայլերը, ե՛ւ իր պրոբլեմներն այնտեղ ներկայացնի: Ուրիշ խնդիր է, որ էսօր Եվրոպայի խորհուրդը տրանսֆորմացվել է:

- Բայց ոմանք այն Միլի մեջլիս են անվանում, եթե այդպես է, արժե՞ մնալ նման կառույցում:

- Եթե այս իրավիճակը չփոխվի, չարժե:

- Այսինքն՝ չի բացառվում, որ մի օր որոշեք, ինչ-ինչ հանգամանքներից ելնելով, դուրս գալ Եվրոպայի խորհրդի խորհրդարանական վեհաժողովից:

- Ես ասեմ, որ եթե այս իրավիճակը չփոխվի, եւ եթե այն մարդիկ, որոնք իսկապես ներկայացնում են խիղճը, օրենքը, արդարամտությունը, իսկ այդպիսիները կան… այսօր Եվրոպայի խորհրդում իսկապես աննախադեպ իրավիճակ է ստեղծված, եւ եթե այսպես շարունակվի, ես կարծում եմ, որ տեղին կլինի, որ մենք էլ այդ խնդիրը քննարկենք: Էսօր, իհարկե, շուտ է այդ մասին խոսելը:

- Իսկ դա մեր կողմից շանտաժ չի՞ դիտվի:

- Եթե դրա հիմքերը կան: Տեսեք, թե ադրբեջանցիների կողմից ինչու է դա շանտաժ դիտվում, որովհետեւ Եվրոպայի խորհուրդը տարիներ շարունակ պարել է իրենց դուդուկի տակ, դա բոլորը գիտեն: Այ, էս պարագայում, էսօր հանկարծ, էն, որ ասում է՝ «գողը գոռում է՝ բռնի՛ր գողին», էդպիսի դիրք բռնել եւ նման շանտաժ անել, դա անհիմն է: Իսկ մեկ այլ իրավիճակում, երբ դու հիմնավոր ներկայացնես, որ իսկապես դա անարդարամիտ է, դա լրիվ այլ իրավիճակ է, կարծում եմ: