Տարիներ անց Գյումրիում կմնան միայն անօթեւանները, քանի որ չեն կարող վաճառել նվիրաբերած բնակարանները

Հանրապետության երկրորդ քաղաքում՝ Գյումրիում, արտագաղթի տենդենցն այնքան զգալի է, որ առանց երկար-բարակ մտածելու, միայն ճանապարհածախսի համար շատերն ստիպված վաճառում են բնակարանները: Շիրակ հասարակական կազմակերպությունը, որ տասնյակ տարիներ զբաղված է Գյումրու անօթևանների հոգսը թեթևացնելով, իր բազմամյա գործունեության ընթացքում հասցրել է բնակարաններ ձեռք բերել եւ նվիրաբերել անօթևաններին: Կենտրոնի նախագահ Վահան Թումասյանը վերջին շրջանի զգալի արտագաղթի հետ կապված սեփական դիտարկումն ունի, նա ցավով արձանագրում է. «Արտագաղթի ծավալները Գյումրիում ահռելի և գերվտանգավոր չափերի են հասել: Ամեն օր տասնյակ մարդիկ պարզապես խնդրում են, որ անօթևան ընտանիքներին նվիրաբերելու նպատակով, հատկապես իրենց բնակարանները գնենք, պատճառաբանելով, որ բնակարանը վաճառել չկարողանալու պատճառով է, որ դեռևս Գյումրիում են մնացել: Նրանցից շատերի ընտանիքներն էլ վաղուց արտագաղթել են»:
Ստացվում է, որ այս ցուցանիշով Գյումրիում մի քանի տարի անց մնալու են նախկին անօթևանները՝ նվիրաբերած բնակարանները վաճառելու արտոնություն չունենալու պարզ պատճառով, հակառակ դեպքում՝ առաջին իսկ հնարավորության դեպքում նրանք էլ կմեկնեն:

Իսկ ուր եւ ինչու են մեկնում գյումրեցիները: Մեր հարցումներից պարզ դարձավ, որ մշտական բնակության համար ՌԴ մեկնող գյումրեցիների թիվը քիչ է, արհեստավոր գյումրեցուն հիմնականում ձգում է Եվրոպան, որտեղ, իրենց խոսքերով ասած, իրենց գնահատող կա, եւ որտեղ ամեն գնով ծանոթ, բարեկամ ու հարազատ են գտնում՝ մեկնելու հեռանկարով: «Ես էստեղ ոսկու գործ կենեմ, արհեստավոր տղա եմ, բայց ոչ հագածներս է մի բան, ոչ կերածներս, հըմի ընգերս Բելգիա է, կանչե գը, կըսե դու արի էստեղ, քո արհեստով կապրես մարդավայել, ինչըխ չէրթամ, ամենաուշը մինչև աշուն, գործերս կեղնի, ընտանիքս կվերցնեմ կէրթամ»,-ասում է զրուցակիցս՝ 42-ամյա Սասունը: Ի տարբերություն Սասունի, ով հայրական տունը վաճառելու մտադրություն չունի, 48-ամյա տիկին Էմման Գյումրու Կենտրոնական Ռիժկովի փողոցում տեղակայված 3 սենյականոց տան «ձեռքն է կրակն ընկել»:«Ինչ անեմ, աղջկաս վերցնելու եմ գնամ, ես հետ եկողը չեմ, հիմա ինձ անհրաժեշտ է՝ շտապ տունս վաճառեմ, բայց չեն առնում, կենտրոն տեղ է, չեմ կարող ջրի գին տալ: Ստիպված եմ մնալ, մինչև վաճառեմ»,-ասաց նա:

Ու որքան էլ տարօրինակ է, զրուցակիցս ափսոսում է, որ իր տունը ծայրամասային Մուշ կամ Անի թաղամասում չէ, քանի որ այնտեղ բնակարանները մատչելի են, եւ գոնե անօթևաններին նվիրաբերելու համար բարեգործ գնորդներ կհայտնվեին:
Թերևս Գյումրին, հատկապես Ռիժկովի փողոցը կարծես երբեք էլ լքելու միտք չունի գյումրեցիներին ծանոթ հարմոն կամ ակորդեոն նվագող պապիկը,եւ ոչ այն պատճառով, որ վաստակածն է իրեն բավարարում, կամ հեռանալու տեղ չունի, այլ՝ ինչպես ինքն ասած. «Թախտիցս փախնեմ, բա բախտիցս ուր փախնեմ աղջիկ ջան»:

Արևիկ Հակոբյան, Գյումրի