Հուղարկավորությունը՝ Ազատության հրապարակից

Մարդիկ, իբրեւ ինքնամխիթարություն, թե «ունայնություն ունայնությանցի» արձանագրում, սովորություն ունեն կրկնելու, որ մահը հավասարեցնում է ամենքին: Մահը հավասարեցնում է գուցե այն առումով, որ այդպես ավարտվում է բոլորի կյանքը, բայց մահը նաեւ մեծագույն տարբերություն է ստեղծում մարդկանց միջեւ: Պատահում են մահեր, որոնք ցնցում են իրականությունը, ալիքվում են աուրայում, դիպչում են բոլորի հոգուն: Ըստ պատմագիրների՝ հազարամյակներ առաջ Եգիպտոսի ամենահայտնի թագուհին` Կլեոպատրան, Հուլիոս Կեսարին ասել է` դուք կարող եք սպանել մարդկանց, բայց իրավունք չունեք սպանելու մարդկային միտքը: Թագուհին կատարելապես ճիշտ է եղել, որովհետեւ մարդկային միտքը, հոգու թռիչքը հավերժում են նյութական ու աննյութական արժեքներում, նույնիսկ երբ վաղուց չկան մարմինը եւ մարդը: Սակայն պատահում են կյանքի իրադրություններ, երբ մարդկային միտքը, հոգու թռիչքը, նվիրական արժեքները, լույսը, ճշմարտությունը ժամանակակիցների աչքում հանկարծ մարդկանց խմբի կամ մի մարդու մեջ են մարմնավորվում: Նրանց հետ հոգու թելերով կապվում են բոլորը: Հաց բերողի` Արթուր Սարգսյանի դեպքում հենց դա էր կատարվել: Այդ պատճառով էլ նրա մահը հոգու թելեր կտրեց, լույսի ու ճշմարտության մի մասնիկ հանգցրեց բոլորի հոգում: Երեկ Հայաստանում ցավակցել կարելի էր ծանոթին ու անծանոթին, երեւի՝ միլիոններին, ինչպես մարտի 1-ի զոհերի դեպքում: Նման ցավերը չեն սպիանում, չեն սփոփվում, չեն մոռացվում… Թերեւս միակ բանը, որ այսօր կարող է անել Հայաստանն իր եւ Արթուր Սարգսյանի համար, վերջինիս հուղարկավորությունն Ազատության հրապարակից կազմակերպելն է: Իսկ հետո, ապրիլի 2-ին, եւ Արթուր Սարգսյանի, եւ Մարտի 1-ի զոհերի, եւ Հոկտեմբերի 27-ի զոհերի հանդեպ հարգանքի մեծագույն տուրքը կլինի Հայաստանի ներկա իշխանությանը մերժելն ու տապալելը:

Լուսինե ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ