Նարեկ Կիրակոսյան. Միայն թե չարթնանաս, սէր իմ
Միայն թե չարթնանաս, սէր իմ
Հիվանդ երեկոն ապակիների մշուշն է
քամում
անձրեւից դեղնած քնքշության վրա,
եւ մոխրացած հրեշտակներն արնաքամ են լինում
մենության կանաչ ակնախորշերին։
Մազանոթներով հոսող տեսիլքները
սղագրում են թղթերին հպվող թանաքե զառանցանքը։
Մտքերը տրորում են մաշկիցս պլոկվող
տարիների ոսկրացած փոշին,
ու բորբ լույսից իջնող աստղային
փաթիլները
մանտրաների նման քողարկում են աչքերի արցունքոտ սարսուռը։
Որսալով մոռացված ձայները՝
բառերով լսում եմ լռությունը։
Պրկված նյարդերը հիշողություն են,
Սէր իմ։
Ծանր մի ձեռք փշրում է տրտմությունը ապակեձույլ,
եւ մթությունը հանդարտ շնչառությամբ
լողում է մաշկիդ փոսիկների մեջ։
Երբեմն ինձ թվում է՝
Վան Գոգի ագռավները հանդարտ
մոտենում են,
ու դու լսում ես ոսկե հասկերի վրա մեռնող
քամու տխուր հարմոնիան․․․
Երեւանում աշուն է, Սէր իմ։
Բթացնող տառապանքը քառատում է ինձ։
Ու նոր լուսացող այգաբացի պես
դու լցվում ես երակներիս մեջ։
Մկաններով սողացող անքնությունից
մագնիսացած բանաստեղծությունը
հորինում է քեզ։
Դու հեռու ես,
Սէր իմ,
քաղաքի գորշ ուրվագծերն արնահոսում են
հորիզոնի փայտե ծանրությունից,
ու աղմուկը քերծում է ուղեղս։
Օրերն անկենդան խաչակնքվում են՝
կրկնելով անունդ կապույտ մզկիթի գմբեթների մոտ։
Ո՞ւր ես, ե՞րբ ես գալու․․․
Հարցականները անհույս ճչում են
կոկորդների մեջ։
Կոպերս սեղմում եմ՝
փորձելով խեղդել ներկայությունդ։
Արդեն քանի գիշեր
կրկնվող երազի նման տեսնում եմ քեզ,
կարոտում ձեռագրերդ,
լուսանցքում գրված հիերոգլիֆներդ,
ցողաթաթախ աչքերդ։
Դու վաղուց քնած ես, աղջիկս։
Ես քեզ մոտ եմ,
քո սենյակում,
անկողնուդ առջեւ։
Գլուխս կամաց հենում եմ մահճակալիդ
ու համբուրում քնարի հնչյուններն իրենց մեջ կրող փխրուն ձեռքերդ։
Իմ հրե աղջիկ,
հարկավոր է լսել բառի երազանքը,
զգալ,
տեսնել,
շոշափել հասունացող տեսիլքը,
հավաքել նրա բեկորները,
ճանկռոտվել տողերի ժայռոտ
քարափներին բախվելուց․․․
պետք է անհետանալ,
հալչել,
փոշիանալ։
Ձուլվել ունայնությանը,
զգալ ակնթարթը,
որովհետեւ Ժամանակը Ոչինչ է,
հեռվում ժայռացած Ոչինչ,
ուր մեկնում են,
բայց չեն վերադառնում։
Այնտեղ՝ Արցունքների դղյակների երկրում,
ծովեզերքի խոնավ ավազները
դեռ հիշում են ոտնահետքերիդ թախծոտ լռությունը,
բացակա աշխարհի
տատանվող հորձանքը․
Մենք,
ու հավերժ սպասումը։
Նեֆրիտե բիբերով իմ հրե աղջիկ,
դու քրմուհու նման վերծանում ես
ելեւէջների քայքայումը,
իսկ ես փորձում եմ անցնել տարրալուծվող բառերի մեջ լցվող տարածությունը․․․
Ուզում եմ կիսամութի մեջ հոշոտել
անշտապ մերկացող եթերային մարմինդ,
տեսնել հայելում արտացոլվող կատվային ակնաբիբերիդ հուզմունքը,
ջրի կաթիլի պես ծորալ քներակներիդ
վրայով, իջնել ցած՝
դողացող շուրթերս սոսնձել թավշե
ուսերիդ ոսկեփայլ թերթիկներին,
լեզվով շոյել մետաքսե կրծքերիդ տաք
հոսանքը՝
պատռելով իմ եւ քո միջեւ ընկած կարոտի բաժանարար գիծը։
Ափերս դանդաղ սեպագրում են թրթռացող հեշտանքդ,
մատներս ծանր սնդիկների նման
ակոսում են
կաթնագույն կոնքերիդ ալիքվող ցոլանքը։
Թաքուն գրկում եմ մեջքդ,
այտով հպվում թիկունքիդ՝
զգալով քո մեջ հնչող թափանցիկ
սիմֆոնիան։
Միայն թե չարթնանաս, Սէր իմ։
Փակիր աչքերդ,
թող ցավը խլացնի ներսիդ ոռնոցը,
լուսինը հպվի խավարի կնճռոտ
խորանարդներին,
եւ լքված
սենյակում
մարող արծաթե շշուկները հիպնոսանան՝
սահելով լուսնոտ
տողերիս մեջ։
Հետո դու կգնաս,
ու բիբերիս կիջնի անլույս տխրություն,
ես կորոնեմ դեմքդ մոռացված,
ու արցունքները կիսաձայն կընկնեն,
ուրվականները տխուր կսգան,
որ Հոգեվարք էր անունը նրա։
Միայն թե չարթնանաս, Սէր իմ։
Որովհետեւ լույսը գողանում է քնի
հիշողությունը․․․
Գիշերային ռապսոդիա
Մարիա,
թող որ ամեն գիշեր
հրեշտակի նման
տաք փաթիլներ իջնեն
մթնշաղի ճերմակ թարթիչներին,
եւ բյուրեղյա լույսից արտացոլված
աշնան ֆոսֆորափայլ արցունքների միջով
քո անունը օծված եթերային փոշուց
կիսամութի ոսկե քնքշության պես սուզվի
կապտականաչ ծովի երազների վրա:
Լսիր,
Մարիա,
խոնավ երեկոն սահում է դանդաղ
երակներիս մեջ,
ու շշնջում է վերջալույսների մարող
մեղեդին:
Արծաթեկաթ լուսնից թերթիկներ են թափվում՝
ակոսելով ուրվագիծը ճաքած հայելիների:
Մարիա,
կաթնագույն ստվերները տխրություն են մաղում
պատերին սերտաճած դատարկության վրա:
Օրացույցից պոկվող ապակե տեսիլքները
սինթեզում են մենության մեջ թաղված
մառախուղի անձրեւոտ զառանցանքը:
Հիմա մահը հանդարտ
բժշկուհու նման
իր մատներն է հպում աղակալած մաշկիս…
Մարիա,
բառերը դողում են միայնության մեջ,
տխրություն է հոսում քամուց գիշերային…
ու պեղում եմ մութը գունատ
իմ բիբերի մետաղով…
եւ աղմուկը սեպագրում է
փշաքաղված ակորդները թղթե
մղձավանջի:
Մարիա,
լուսաթաթախ աչքերով Մարիա,
գրիչս թարգմանում է քո հայտնության
ֆենոմենը:
Մոմե սարդոստայնից
թափանցիկ հնչյուններ են ընկնում
հուշերի կնճռոտ ափերի մեջ,
ու շշուկներն անթաղ դագաղների նման
համրանում են միջանցքների անլույս ծանրությունից:
Էլեկտրական,
թարթող լապտերները
փոշոտ տերեւներ են շաղ տալիս
տրտմության դեղին ալիքների վրա:
Ոչինչ չեմ զգում:
Աչքերով շոշափում եմ պատուհանը լիզող կապույտ գոլորշին:
Ու չասված,
թափանցիկ բառերն արնահոսում են անքնության մեջ:
Դողացող ձեռքերով ուրվականները
խլացնում են ներթափանցող եթերային սիմֆոնիան:
Լուսնոտներ են քայլում անդունդների եզրով…
Շարժումը դադարում է:
…Թող ձյուն տեղա,
Մարիա,
որ փաթիլների շոյանքից պարուրվես
եւ լսես հանդարտ հալչող հիշողության ձայները,
որից այն կողմ
գոյություն չունեցող ստվերների աշխարհն է…
Թող իջնող լռությունը մագնիսանա,
գիշերը փակի իր երկաթե կոպերը,
ու խզվող թախիծը ձուլվի լույսից գունատված
ապակու թաց ակնախորշերին:
Լուսանկարը` Արամ Կիրակոսյանի
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ
Կարծիքներ