Ես զարմանում եմ ինձ վրա, որ դեռեւս չեմ կորցրել զարմանալու ընդունակությունը

Ես զարմանում եմ ինձ վրա, որ դեռեւս չեմ կորցրել զարմանալու ընդունակությունը: Այդ երեւույթն առկա էր սերժական ժամանակաշրջանում, դժբախտաբար՝ առկա է նաեւ Նիկոլի օրերին: Դժբախտաբար, քանի որ կարծում էի, որ հեղափոխությունից հետո մեր երկրում հաստատվելու են նոր, իրական արժեքներ, ու այլեւս չեն լինի այնպիսի երեւույթներ, որոնք զարմանալու պատճառ կհանդիսանան: Բայց Փաշինյանի համարյա եռամյա վարչապետության ընթացքում զարմանալու առիթները բազմապատկվեցին ու  գերազանցեցին իր նախորդներին միասին վերցրած: Գերազանցումը, ի դեպ, կատարվեց թե՛ քանակի ու որակի եւ թե՛ բազմազանության առումներով:

Նախորդների դեպքում մենք ականատես էինք լինում միայն խոսքային բլթոցների. մեկի՝ «գիրք որ չեմ կարդացել, նախագահ չե՞մ դարձել» կամ մյուսի՝ «թենց եք անում, որ խիյարը թարս է աճում» անհեթեթություններին ավելացան փաշինյանականները՝ հատապտուղ աճեցնելու համար անգլերենի իմացության, կորոնավիրուսը պինցետով հանելու, Շուշիի անգույն կամ ադրբեջանաբնակ լինելու եւ այլնի վերաբերյալ: Բազմազանությունը դրսեւորվեց վարքագծային անհեթեթություններով, երբ, օրինակ, գրիչ նվիրելու պատմությունը ներկայացվեց որպես վարչապետին կաշառելու մտադրություն, պատերազմում պարտության սեփական մեղքն այլոց վրա բարդելով եւ այլն: 

Նախկիններից ժառանգվեց նաեւ երկրի ղեկավարի անհեթեթություններն արդարացնելու՝ վերջինիս թիմի անդամների ջանքերի գործադրումը: Ռոբասերժական կառավարման տարիներին դա բնական էր ընկալվում՝ ավտորիտար իշխանության պայմաններում երկրի ղեկավարի ենթակաները չեն կարող չպաշտպանել նրան: Ենթադրվում էր, որ «ժողովրդի իշխանության» պայմաններում այդ երեւույթը պետք է անցներ պատմության գիրկը, սակայն արի ու տես, որ դա ոչ միայն չվերացավ, այլեւ գերազանցեց նախորդներին: Նիկոլ Փաշինյանի յուրաքանչյուր անհեթեթությանը (կարեւոր չէ՝ խոսքային թե վարքագծային) հետեւում է նրա թիմի այս կամ այն անդամի կողմից արդարացման փորձը, ինչը վերածվում է արդեն արդարացնողի հասցեին ձեռառնոցիի գործընթացի: Եվ որքան անհեթեթ է լինում Նիկոլի խոսքը, այնքան տրամաբանորեն թույլ ու բռի է դառնում արդարացման փորձը «ժողովրդի ընտրյալների» կողմից:

Ասվածի տիպական օրինակ է ադրբեջանաբնակ Շուշիի առումով Փաշինյանի հերթական հիմարությունն արդարացնելու՝ երիտասարդ իմքայլականի խոսքը, երբ դրանում երեք նախադասությունից երկրորդն ու երրորդը հակասում են առաջինին, ու դա չի ընկալվում խոսողի կողմից: Խնդրեմ՝ «Հիմա եթե դրանից ինչ-որ մեկը բխեցնում է, որ վարչապետը պնդում է արել, թե Շուշին հայկական չէ, ուրեմն էդ մարդը կա՛մ հայոց  լեզվի հետ հասկանալու խնդիր ունի, կա՛մ առհասարակ տրամաբանելու խնդիր ունի: Վարչապետը, ըստ էության, հարց է տվել՝ ասելով, որ եթե Շուշի քաղաքում 90 տոկոս ադրբեջանական բնակչություն է, դուք դա համարում եք հայկական Շուշի՞, թե՞ ոչ: Թող էս հարցին ամեն մեկն իր պատասխանը տա ու իր հետեւություններն անի»: Ստացվում է, որ մենք տարիներ շարունակ պայքարեցինք նախկինների դեմ, որպեսզի նորերը գերազանցեն նրանց բացասական բոլոր դրսեւորումներում: 

Վախթանգ ՍԻՐԱԴԵՂՅԱՆ