Դառնամ այս մեկն էլ ասեմ

Արցախի նախագահի թեկնածու Մասիս Մայիլյանն ու մի խումբ համակիրներ տեսահոլովակ են տարածել, որտեղ մի հատված են ասմունքում Վազգեն Օվյանի «Այս Ղարաբաղն է» բանաստեղծությունից: Քարոզչության հասցեատերն, ըստ երեւույթին, մտավորականությունն է, որին ներշնչում են, որ Մասիս Մայիլյանն ազգային գրական-մշակութային արժեքների կրող է եւ նախագահի պաշտոնում ընտրվելու դեպքում քաղցր աչքով է նայելու գրականության, թատրոնի եւ առհասարակ արվեստի գործիչներին:

Որքանո՞վ է ռուսական տեխնիկական կրթությունը նպաստել Մասիս Մայիլյանի գեղագիտական ճաշակին, նա հայ գրականության եւ մշակույթի ի՞նչ ընկալում ունի՝ դատավոր չլինենք: Արձանագրենք իրողությունը. 2013թ. Արցախի Գրողների միությունը հրապարակային որոշմամբ դատապարտել էր Վազգեն Օվյանի գրական ժառանգությունը, նրան անվանել «Կեւորկովի գործակալ»: Այդ աղաղակող անարդարության դեմ կատարելապես անզոր՝ գրողի որդի Վարդգես Օվյանը դիմեց ինձ: Գրեցի բաց նամակ, որ ստորագրեցին մի քանի մտավորականներ: «Ազգ» թերթում այդ հրապարակումն Ստեփանակերտում ռումբի ահագնությամբ պայթեց: Արժանացա ԱԺ նաժագահի կշտամբանքին, նախագահականից խորհուրդ տվեցին զբաղվել պաշտոնական գործով, ոչ թե խառնվել գրական բանավեճի: Մի խոսքով՝ անցա «քարաբաղնիսով»: Բայց հրապարակումն իր գործն արեց, գրողի հիշատակը փրկվեց վերագրումներից: Այդ մի շրջան էր, երբ Մասիս Մայիլյանը հանրային գործիչ էր: Բայց ի պաշտպանության Վազգեն Օվյանի մեկ բառ անգամ չասաց, ինչպես նաեւ այսօր նրա շրջապատի որոշ դեմքեր: Հիմա նրանք «Այս Ղարաբաղն է» ասմունքելով իրենց նույնացնում են Վազգեն Օվյանի հետ: Օ՜ ժամանակներ, օ՜ բարքեր…