Բարի մարդիկ, բացատրեք նրան քաղաքական այդ սիմբիոզի ողջ այլանդակությունը

Արցախյան ընտրությունները, երեւում է, փորձագիտական որոշակի շրջանակի շատ անհարմար կացության մեջ են դրել: «Հեղափոխություն» այդպես էլ չի ստացվում, իսկ «կերած գարու» համար հարկ է ինչ-որ բանով վճարել: Եւ ահա շրջանառվում են, ինչպես արցախցին է ասում՝ «թոնրատնային բամբասանքներ»: Իբր նախկին վարչապետ Արայիկ Հարությունյանը «մեշոկներով փող է բաժանում» կամ տալիս խոստումներ: Խոստումների մասով Արայիկ Հարությունյանը, թերեւս, նախագահի ամենազուսպ թեկնածուն է:

Մյուսներ խոստանում են վեց ամսում  եռապատկել թոշակները, նվազագույն աշխատավարձը: Արայիկ Հարությունյանն ընդամենը խոստանում է եկամուտների տարեկան ավելացում՝ տնտեսական աճին զուգահեռ, իսկ փող բաժանելու գոնե մեկ դեպք այդպես էլ չի վկայակոչվում: Փորձագետներն այս ընտրություններում առանձնացնում են երեք բեւեռ՝ Արայիկ Հարությունյան, Վիտալի Բալասանյան եւ Սամվել Բաբայան-Մասիս Մայիլյան տանդեմ: Եւ թե ինչու՞ ունենք նման հարաբերակցություն՝ թիվ մեկ պատասխանատուն, անկասկած, Մասիս Մայիլյանն է:

Ընտրապայքարի մեկնարկից առաջ Սամվել Բաբայանը հայտարարել էր, որ նախագահի մի քանի թեկնածուի հետ բանակցությունների մեջ է եւ կսատարի նրան, ով կընդունի «Միասնական հայրենիք» կուսակցության Ծրագիրը: Այլ կերպ ասած՝ ով կհամաձայնի հաջողության դեպքում իշխանությունը տալ իրեն կամ առնվազն կիսել իր հետ: Այդ պայմանին Մասիս Մայիլյանն է համաձայնել: Եւ հենց դրանով էլ խաչ քաշել «հեղափոխության» վրա: Որովհետեւ անգամ լավագույն ցանկության դեպքում չես կարող ժողովրդավարացման եւ օրենքի գերակայության հաստատման հույսեր կապել ՊԲ նախկին հրամանատարի հետ: Այդպես է, թե ոչ, իրական է, թե առասպելաբանություն, բայց նրա անունը կապվում է ապօրինությունների, բռնությունների եւ տնտեսական մենաշնորհների հետ: Քաղաքական մեծ հանդգնություն էր Մայիլյան կողմից Բաբայանի աջակցությունն ընդունելը: Եւ եթե դրանից հետո իրավիճակ է փոխվել, ապա այստեղ դեր ունեն ոչ թե Արայիկ Հարությունյանի խոստումները կամ Վիտալի Բալասանյանի կտրուկ շեշտադրումները, այլ միջին վիճակագրական արցախցու հիասթափությունը Մայիլյանից եւ նորարարի նրա կերպարից: Մի վայրկյանում որոշակի շրջանակների կուռքը վերածվել է շարքային կարիերիստի եւ արդեն իսկ անհանդուրժողականություն է ցուցաբերում նրանց հանդեպ, ովքեր իր մեսիականությանը չեն հավատում կամ կասկածում են քաղաքային գլամուրի եւ արվարձանային լյումպենացվածների դաշինքին: Մայիլյանի համակիր փորձագետներն ազնիվ կլինեին, եթե նրա բացատրեին քաղաքական այս սիմբիոզի ողջ այլանդակությունը: Քարոզարշավը  միջնագծին չի հասել, Մայիլյանը դեռեւս դեմք փրկելու հնարավորություն ունի: