Բաքուն բացահայտ սպառնում է ՀՀ-ին՝ «Արևմտյան Ադրբեջան»-ը հաջորդ նպատակն է

«Սեպտեմբերի 20-ը պատմության այն ամսաթվերից է, որը, թերևս, դեռ պետք է իրապես ըմբռնել: Ադրբեջանի համար սա պարզապես Պետական ինքնիշխանության օր չէ, նոր տոն, որը հայտնվել է օրացույցում 2023 թվականի հակաահաբեկչական արշավանքներից և Խանքենդի, Աղդերե, Խոջավենդ, Խոջալու (օկուպացված Արցախի հայկական անվանումները համապատասխանաբար՝ Ստեփանակերտ, Մարտակերտ, Հադրութ և Իվանյան-Խմբ.) քաղաքների ազատագրումից հետո։ 

Ադրբեջանն ամբողջությամբ լուծեց ղարաբաղյան խնդիրը, վերականգնեց տարածքային ամբողջականությունն ու պետական ինքնիշխանությունը։ Սեղանին խաղաղության պայմանագրի նախագիծն է։ Սահմանի սահմանազատումն ու սահմանազատումը սկսվել է...»:

Ադրբեջանցի վերլուծաբան, Բաքվի քարոզչամեքենայի խոսափող Նուրանին այսպես է շարադրել իր հերթական հակահայկական, հայատյաց ու ֆաշիստական հրապարակումը:

«Բայց հենց սահմանից նորից լուրեր են գալիս հրետակոծությունների, հետախուզական ուղղաթիռների արձակման և այլնի մասին։ Երեւանը հարձակողական զինատեսակներ ձեռք բերելու տենդագին փորձեր է անում. և որ ամենակարեւորն է՝ Ղարաբաղի նկատմամբ պահանջները Երեւանում չեն հանվել օրակարգից։ Բավական է հիշել Հայաստանի արտգործնախարարության սադրիչ հայտարարությունները՝ կապված հակաահաբեկչական արշավանքների տարելիցի հետ, որտեղ գրեթե ուղղակիորեն ուրվագծվում են տարածքային հավակնությունները Ղարաբաղի նկատմամբ՝ նոր շրջանակում։ Եվ Երևանի համառ հրաժարումը սահմանադրությունից հանել Ղարաբաղի նկատմամբ պահանջները նույնպես շատ բանի մասին է խոսում»,-շարունակում է զառանցել ադրբեջանցի գրչակը: 

Նրա ցնորված ուղեղի արգասիքներից մեկն էլ հետևյալ միտքն է՝ ««Զանգեզուրի միջանցք»-ը, որը նախատեսված է 2020 թվականի նոյեմբերի 10-ի եռակողմ հայտարարության մեջ, դեռ չի բացվել։ Էլ չենք խոսում այն մասին, որ այս հայտարարության հիմնական կետը չկատարվեց՝ հայկական զինված ուժերի դուրսբերումը Ղարաբաղից։ Այդ իսկ պատճառով 2023 թվականի աշնանը հակաահաբեկչական ռեյդերներ անհրաժեշտ եղան, որի առաջին տարեդարձը մենք այսօր նշում ենք»։

Իսկ ինչպե՞ս պետք է իրեն պահի Ադրբեջանը նման իրավիճակում, հարց է տալիս տխրահռչակ Նուրանին.

«Հիմա, եկեք իրատես լինենք, Երևանի ռեւանշիստական քաղաքականությունը տանում է նրան, որ Ադրբեջանը երրորդ անգամ ստիպված կլինի օգտագործել «երկաթե բռունցքը»: Մենք պարզապես ընտրություն չունենք։ Իսկ այս անգամ թիրախը լինելու են պատմական Արեւմտյան Ադրբեջանի տարածքները /նկատի Հայաստանի այն տարածքները, որտեղ ժամանակին, ԽՍՀՄ-ի տարիներին ապրել են քոչվոր ազերիները-Խմբ.։

Այո, կարծես թե ոչ ոք չեղյալ չի հայտարարել ճանաչված սահմանները։ Բայց եթե Հայաստանում Ղարաբաղի նկատմամբ պահանջները ներառվեն սահմանադրության մեջ, եթե դրանց հիման վրա պատրաստվեն ԱԳՆ հայտարարությունները, ապա պետք է հիշեցնենք՝ սահմանների ճանաչումը կարող է լինել միայն փոխադարձ: Եվ եթե Ադրբեջանի համար սպառնալիք ստեղծելու՝ Հայաստանի փորձերը հասնեն «կարմիր գծին», ապա մեր երկիրն իրավունք կունենա Հայաստանի տարածքում «սանիտարական գոտի» ստեղծել։ Համաշխարհային պրակտիկայում կան ցանկացած թվով նախադեպեր։

Ի վերջո, կա ևս մեկ հանգամանք. Սա էթնիկ ադրբեջանցիների բռնի տեղահանումն է Հայաստանից, առաջին հերթին՝ Ադրբեջանի սահմանին հարող տարածքներից։ Մեր երկիրն արդեն բարձրացրել է էթնիկ ադրբեջանցիների վերադարձի իրավունքի հարցը։ Բայց Հայաստանում նման վերադարձի մասին չեն ուզում լսել։ Ավելին, այնտեղ շարունակվում է հակաադրբեջանական հիստերիայի սրումը։ Իսկ դա արդեն թույլ է տալիս բարձրացնել մարդասիրական միջամտության հարցը։ Նման նախադեպերը նույնպես շատ են։ Ամենավառ օրինակը Կոսովոն է։ Ժամանակին Երևանում շատ էին խոսում «Կոսովոյի նախադեպի» մասին, բայց հիմա թվում է, թե դա կարելի է իրականացնել Հայաստանի առնչությամբ՝ այն ընթերցմամբ, որը Երևանին այնքան էլ դուր չի գա։

Ի վերջո, եթե Հայաստանը հրաժարվում է ճանաչել Ադրբեջանի ներկայիս սահմանները, ապա մեր երկիրն իրավունք ունի վերադառնալ այն սահմաններին, որոնք ճանաչվել են խորհրդային տարիներից առաջ։ Եվ ամենակարևորը, Երևանը պետք է հասկանա. մի երկիրը, որը փորձում է ուժով վերագծել ուրիշի սահմանները, չի կարող հույս դնել սեփական հարգանքի վրա»: