Հաս Չախալյան․ Չարդուկված պոեզիա
***
Ես գտել եմ
Աստծո դիմանկարը
օվկիանոսի
ու մեր տան միջեւ,
ուր հայրս
շոշափում էր
աչքերիս
արցունքաձկները
մամռոտ շշով....
***
Հայրս
արտասվեց
մասուրներ,
երբ անձրեւն էր
միակ
երթուղայինը
տուն վերադառնալու....
***
Ես գրեցի
բանաստեղծություն
միայնակ ծառերի մասին,
որոնց չի գրկել
մայրս
երբե՜ք.....
***
Արեւը հանում է գլխաշորը
երկնքի,
այստեղ ավազից են մարդիկ,
այստեղ նարնջագույն է ոտնահետքը
միակ Աստծո,
որը անապատն է:
***
Մրսում եմ
Աստծո
ուսապարկի մեջ, որովհետեւ
ինչ-որ մի տեղ
մայրս սրբեց
իր կոշիկները
լռությամբ....
***
Երկնքի ջրիմուռ է մայրս
Խորանում
այն ձկան,
որը թռա՜վ.....
***
Տխուր մարդիկ
գնալու տեղ չունեն,
երբ կանգնում են
հայելու առաջ....
***
Բալենին ծաղկեց,
երբ մայրս
փռում էր
կնճիռների լվացքը
Աստծո պատշգամբում:
***
Այդ առավոտ չգնացինք կարտոֆիլ հավաքելու
կոպերիս ցուրտ հողից,
երբ եղբայրս գրեց ամենաերկար
շարադրությունը
հորս ոտքերին.
«Արտագաղթ».....
***
Կարճ մազերով կանայք
ունեն երկար հիշողություն,
օժիտ չեն տանում ամուսնանալիս:
երբ երջանիկ են, գանգուր են եւ թրջված,
սակայն ոչ անձրեւից, այլ տաք ցնցուղից:
նրանք խաղում են ֆուտբոլ
առանց գոլ խփելու
եւ լռում են միայն կատվի մլավոցը լսելու համար...
կարճ մազերով կանայք
չունեն թարթիչներ,
որովհետեւ կտրել են դրանք
արցունքների հետ
կիսամերկ առավոտվա...
***
«Արտագաղթ»
Մենք քայլում ենք ինչ-որ մեկի
հայացքի ճանապարհով
երբ լքում ենք մեզ,
տա՜տ...
ես չգիտեի`
ամենածանր ուղեբեռը սիրտն է,
որի մեջ արեւը չիր է դառնում
ծիրանահոտ...
ես կպառկեմ
ձեռքերիդ դեղին կտուրին,
ուր հայրենիքը
արցունքի փոքրիկ հողակտոր է
միայն՝
հեռվից
տեսնելու:
***
«Մետաստազ»
Մի օր ես կնստեմ ծնկներիդ
կանաչ շոգեքարշը, հայրի՛կ,
վերցնելով երազանքի խնձորները
չկերած:
Իմ աչքերի պատուհանից
փշրվեց երկինքը բառերի արյամբ,
եւ լռությունը ոտաբոբիկ կանգնեց
արցունքների գորգին....
որքա՜ն կարճահասակ ենք, հայրի՛կ, ցավի ուսապարկով,
երբ տանում ենք քարեր հիասթափության`
հավատի ժայռից նետելու,
եւ գիտենք` որբանում է ժամանակը
կիսատող ձեռագրերի երկարությամբ միակ,
որը սիրտն է մեր.....
***
Քաղա՛ք,
երթուղայիններդ խցանվել են իմ մեջ,
սովորեցրիր ինձ խնայել մանրադրամները
մեծ երազանքների համար
առանց խոստանալու,
որ դրանք կկատարվեն:
- Թռչունների հարբուխը չի բուժվում,-
գոռացին դեղատնից երեկ,
երբ հազացի քեզ թաց կոկորդով:
Հիշողության միակ վարորդը դու ես, քաղա՛ք,
որին ոչինչ չեմ վճարել...
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ
Կարծիքներ