Իշխանության համար առաջնայինն անսեռ, անսկզբունքային, ամորֆ «հպարտ քաղաքացուն» պաշտպանելու բանաձևն է

«Մեզ ստիպում են ընտելանալ Արցախյան երկրորդ պատերազմից հետո ձևավորված տարածաշրջանային փոփոխությունների՝ իբր «անդառնալի» հետևանքներին։ Այսինքն,այս իշխանությունները փաստացի մեզ ասում են, որ մեր վիճակը շատ վատ է, մենք ռեսուրս չունենք, և ընդհանրապես ժողովուրդը, իբր, իրենց «մանդատը» տվել է ՝ զիջելու Հայաստանի և Արցախի ռազմավարական շահերը՝ ակնկալելով ի պատասխան «խաղաղության» և « անվտանգության»։ Իհարկե, այս թեզերը սուտ են և ակնհայտ հիմարություն, որը նախատեսված է այն հատվածի համար, որն, իբր, «հոգնել» է երկրի և ազգի շահերը պաշտպանելուց։

Այնուամենայնիվ Հայաստանի և Արցախի ֆիզիկական հանձնման գործընթացին զուգահեռ (դելիմիտացիա-դեմարկացիա, Հայաստանի և Արցախի ինքնիշխան տարածքների հանձնում, սահմանների բացում թշնամական պետությունների համար, կամավոր հրաժարում Թուրքիայի հետ հարաբերությունների ձևաչափում սեփական շահերի պաշտպանությունից և այլն), տեղի է ունենում Հայաստանի և Արցախի բնակչության ամենօրյա հոգեբանական կոշտ մշակում այն համատեքստում, որ մարդկանց մեջ փորձում են ճնշել Հայաստանի և Արցախի սողացող կործանմանը դիմակայելու կամքը»,-այս մասին Հրապարակի հետ զրույցում ասաց քաղաքական վերլուծաբան Արման Աբովյանը։

 Վերլուծաբանը նկատում է, որ հիմնական փաստարկներից մեկն այն է, որ իբր ամեն ինչ «որոշված ​​է» մեր փոխարեն, ու «դիմադրելն անիմաստ է»։ Սա թերևս ամենից հաճախ օգտագործվող սուտն է, քանի որ այն թույլ է տալիս արդյունավետ կերպով հասարակությանը պահել կամազուրկ վիճակում՝ անընդհատ մարդկանց գլուխ մտցնելով, որ «դիմադրությունն անօգուտ է»։ 

«Իհարկե, խոշոր խաղացողները գործում են տարածաշրջանում իրենց շահերից ելնելով, որոնք հաճախ չեն համընկնում մեր շահերի հետ, սակայն այս թեզի հենց ձևակերպումն սկզբունքորեն անհեթեթ է և հակասական։ Տարածաշրջանային ցանկացած քաղաքական կազմավորում (անգամ նույն Թուրքիան կամ Ադրբեջանը) ստիպված է կողմնորոշվել Հայաստանի և Արցախի իրական գործողություններից ելնելով, և եթե ի սկզբանե նպատակային ուղղվածությունը մեզ համար հիմնված է հակահայկական գործողություններին չդիմադրելու վրա, ապա, բնականաբար, Թուրքիան և Ադրբեջանը հնարավորինս առաջ կտանեն իրենց օրակարգը՝ հայկական պետությունների տարածքային ամբողջականության և Հայաստանի ու Արցախի քաղաքացիների անվտանգության հաշվին»,-ասաց Աբովյանը։ 

Նաև ընդգծում է. եթե իշխանությունները դիմադրելու կամք դրսևորեն, իրավիճակն արմատապես կփոխվի, և սա աքսիոմատիկ ճշմարտություն է, որի վրա կառուցված է ցանկացած երկրի քաղաքականությունը, որը շահագրգռված է ինքնապահպանմամբ։ Ուրեմն ինչո՞ւ Հայաստանի իշխանությունները չեն գնում Հայաստանի ու Արցախի շահերը պաշտպանելու ճանապարհով։ 

«Կարծում եմ, որ բացի տարրական չկամությունից կամ անկարողությունից, իշխանությունները նաև խորը հոգեբանական կողմնորոշում ունեն առ այն, որ նրանք պաշտպանում են ոչ թե տարածքային ամբողջականությունը, Հայաստանի և Արցախի անվտանգությունը, այլ իրենց համար առաջնայինը անսեռ, անսկզբունքային, ամորֆ «հպարտ քաղաքացուն» պաշտպանելու բանաձևն է։ Իրականում նրանց համար հիմնարար է, որ ոչ մի ազգային քաղաքականություն կամ պետական ​​գաղափարախոսություն արժանի չէ անհատի կյանքին ու անվտանգությանը, և առաջին հերթին մարդկանց պետք է տալ հաց, աշխատանք և ներկայացում, իսկ ազգային գաղափարախոսությունը կամ պետական ​​առաջնահերթությունները սպառնալիք են։ Այս տեսությունը գլոբալիստական ​​աշխարհայացքի հիմքն է, որի կրողներն են Հայաստանի ներկայիս իշխանությունն ու նրա արբանյակները։ Այնուամենայնիվ, քանի որ Հայաստանում գլոբալիզացիայի իշխանամետ գաղափարախոսների դաժան իրականության հետ համակերպվելու բացակայությունը կամ չցանկանալը (այն է՝ գլոբալիստական ​​դարաշրջանի ավարտը և համաշխարհային քաղաքականության վերադարձը իր նեղ ազգային շահերի պաշտպանությանը), որը մեզ հասցրեց ֆիզիկական ոչնչացման հենց շեմին, պետք է նշել, որ, ցավոք, իշխանությունները համառորեն հրաժարվում են ընդունել հետևյալ ճշմարտությունը. «հպարտ քաղաքացիների» «ապահով» կյանքի երաշխիքը «խաղաղության» դիմաց երկրի ռազմավարական շահերի վախկոտ հանձնումը չէ թշնամիներին, ովքեր իրականում ամեն ինչ անում են հայ «հպարտ քաղաքացիներին» ոչնչացնելու, վտարելու տարածաշրջանից, այլ միայն ազգային պետության շահերը ամուր պաշտպանելու պատրաստակամությունն է՝ չնայած այն առասպելներին, թե ամեն ինչ արդեն մեր փոխարեն որոշված ​​է»,-եզրափակեց քաղաքական վերլուծաբանը։