Հերմինե Ավագյան. Ես եկել եմ լեռներից
Ես ամեն անգամ հասնում եմ քեզ մոտ,
երբ գրում եմ բանաստեղծությանս վերջին բառը...
Դա է պատճառը,
որ երբեք վերջակետ չեմ դնում...
Ես ուշացած հավք եմ,
որը թեւածում է տողերով ու չի հասնում բառերի երամին...
Իմ ու քո միջեւ այս լռությունը
աղոթքի հնարավորություն է,
որովհետեւ ես ներկա չէի վերջին պատարագին...
Քո խաղաղությունը շամպայնի պես էր,
ոմանք չհասցրին փորձել,
ոմանք կոնծեցին
ու ապրեցին հարբած,
ոմանք շարունակում էին հարբել,
երբ շշի մեջ ոչինչ չկար...
Ես քեզ սիրում եմ այնքան,
որքան կարող է սիրել մեկը,
ով սիրո մասին ոչինչ չգիտի,
բացի բազմակետերից...
Հիմա գրում եմ վերջին
բառս ու հիշում եմ, թե
ինչքան սիրուն էիր,
երբ նշում էինք երեսուն ամյակդ։
Օրվա վերջում
բոլորս վերադարձանք տուն։
Տուն...
այնքան տուն կար,
որ ամեն մեկը վերադարձավ իր տուն...
Դու հիմա ո՞ւմ տանն ես ապրում,
ո՞վ է հիշելու հաջորդ
տարեդարձդ....
Այս բանաստեղծությունը
շատ տխուր է քեզ նվիրելու
համար,
բայց ես ուրիշ բան չունեմ։
Այս բանաստեղծությունը շատ տխուր է
ուրիշին նվիրելու համար,
չի հասկանա...
Արի չսպասենք նոյեմբերին,
ավարտենք այս աշունը
անեղանակ,
գուցե հաջորդ աշունը մերը լինի...
Հորս
Ես փախչում եմ
աշխարհի բոլոր աղմուկներից,
որ լռեմ քեզ հետ։
Դու աչքերիս աստղեր ես
նկարում,
որ երազ տեսնեմ։
Ես քեզ ասում եմ,
որ չգիտեմ
իմ մենությո՞ւնն է ավելի անծայր,
թե՞ տիեզերքը, որ քոնն է։
Դու ասում ես, որ
ամեն օր հավաքում ես տխրությունս,
հետո պատմում ես անձրեւին,
եւ դրանից է, որ
ծառերը բողբոջում են...
Լռության միջով
վազում եմ դեպի ինձ
ու տեղ չհասած`
կորցնում եմ ինձ։
Ականջներիս մեջ անձրեւը
կաթկթում է հեռավոր
տանիքներին,
որտեղ հիմա ոչ ոք չի ապրում,
բացի մանկությունից։
Ափերիս մեջ
փնտրում եմ մատներդ
ու հասկանում եմ,
որ ես ու դու իմ ափերում
երբեք չենք հանդիպել ...
Քո չլինելու դատարկությունը
աշխարհի ամենախոր
ծովն է,
որովհետեւ
աշխարհի բոլոր
դատարկությունները
թափվում են այնտեղ,
եւ ոչ մի գետ այնտեղից
սկիզբ չի առնում...
Ես դեռ չեմ մոռացել,
որ այս աշխարհում
հաղթում են նրանք,
ովքեր լացելու փոխարեն
ծառեր են տնկում
եւ համոզում են գարնանը,
որ շուտ գա...
Սա այն
տխուր բանաստեղծությունն է,
որը գուցե չծնվեր,
եթե դու լինեիր...
Ու գուցե փոխարենը
երգ ծնվեր,
եթե դու լինեիր....
***
Ես եկել եմ Լեռներից:
Մնացածը ճանապարհ է,
որ պիտի անցնեմ...
Այնտեղ ոչ ոք
երեխաներին չէր հարցնում,
թե ուր են գնում խաղալու,
Այնտեղ երեխաները
բարձրանում էին լեռը,
որ մարդ դարձած տուն գան...
Ես հավաքել եմ աշխարհի
բոլոր կամուրջները
եւ ուզում եմ հասնել Լեռներին,
որպեսզի շարունակեմ
մարդ զգալ ինձ...
Հիմա ես ոչ ոք եմ,
որովհետեւ ո՞ւմ է պետք
այն կենսագրությունը,
որտեղ բարձրանալու լեռ չկա...
Ամենաբարձր լեռները նրանք են,
որոնք ոչ ոք չի կարողացել
նվաճել,
քանի որ առաջին քայլը
պետք է քո ներսից սկսել:
Ես ամեն օր սկսում եմ
ու տեղ չեմ հասնում։
Նայեք աչքերիս ու համոզեք,
որ աշխարհում կա մեկը,
ով կառուցելու է
աշխարհը աշխարհին կապող
կամուրջը:
Ես կմեռնեմ նրան հավատալով,
որովհետեւ Նոյին էլ չեմ ճանաչել,
բայց հավատում եմ։
Մի օր աղավնիները
կհասնեն Լեռներին,
երբ քայլելիս չմոռանանք,
թե որտեղից ենք սկսել քայլել...
***
Երջանկությունն այն էր,
երբ դու գիտեիր,
թե որ լեռան հետեւից է արեւը ծագում
եւ ինչ գույն է ունենում օրը,
երբ նրան նայում ես
քո տան պատուհանից․․․
Այս քաղաքը մի մեծ
պատուհան է,
որից երեւացող օրերը
նույն գույնն ունեն,
որովհետեւ նայում ես
ու չես գտնում լեռը...
Երջանկությունն այն էր,
երբ դու ոչ մի բան չունեիր պատմելու,
բայց աչքերդ ամեն օր խոսում էին
մարդկանց հետ.
հիմա փնտրում ես աչքերդ
ու չես գտնում...
Որոնում կա, որից հետո
ամենաերանելի ցանկությունը
քո մանկական կածանների
ոտք ծակող փուշն է դառնում
եւ մորդ կաթնահոտ ձեռքը,
որ առանց փնտրելու
հանում էր ամեն տեսակի փուշ...
Երջանկությունն այն միակն է,
որը չկարողացավ անցնել
կամուրջը,
մնաց երկրի հետ,
որ մենակ չթողնի նրան,
որ խոսեն հին օրերի մասին,
քնեն լքված քաղաքի
կանգառներում
ու սպասեն դեղին
ավտոբուսներին:
...Երբ տուն գնամ,
դեղին երիցուկներ կտանեմ նրանց համար․․․
Մենք հիմա բոլորս ուղեւոր ենք,
որ քնում ենք անծանոթ քաղաքի կանգառներում
եւ չգիտենք որտեղից են շարժվում
դեպի մեզ տանող
ավտոբուսները...
Ես ամեն օր նամակ եմ գրում
երջանկությանը եւ թողնում եմ կամրջին.
դա սիրեցյալի ուշացած
խոստովանանք է,
մեկ հասցե ունեցող
անորոշության ափերի մեջ,
որտեղ սովորաբար հայտնվում են
ինձ պես ուշացողները։
Երջանկությունն այն է,
երբ գտնում ես քեզ
այնտեղ, որտեղ պիտի լինեիր...
«Մշակութային Հրապարակ» ամսաթերթ
Կարծիքներ