Այրում համայնքում հայերեն իմացող եւ քաղաքի մասին մտածող չկա

Այրում քաղաքը, Արճիս, Բագրատաշեն, Դեբեդավան, Դեղձավան, Լճկաձոր, Հաղթանակ, Պտղավան գյուղերը միավորած Այրում խոշորացված համայնքում ավելի քան 10 հազար մարդ է ապրում, դպրոցներ ու մանկապարտեզներ կան, այսինքն՝ մանկավարժներ կան, ու հաստատ հայոց լեզվի մասնագետ կա: Այրումի համայնքապետարանը որոշել է քաղաքի զինանշան ընդունել: Հիանալի է, բայց հայտարարության մեջ գրել է․ «Այրում համայնքի խորհրդանշանի (Logo) մրցույթ»:
Logo՝ «լոգոտիպ» բառը շրջանառվում է 19-րդ դարի սկզբին, տպագրության մեջ որպես լիգատուրա՝ երկու կամ ավելի տպագրական շրիֆտի միավորների միացություն բառի հոմանիշ։ Առաջացել է արտադրության զարգացման, ապրանքի արտահանման եւ մրցակցության ժամանակաշրջանում։ Տարիների հետ սկսեցին լոգոտիպ անվանել կազմակերպության կամ ապրանքի անվանման ուրվագիրը կամ այն ներկայացնող պայմանական նշանը։ 

Քաղաքը չի կարող լոգոտիպ ունենալ: Քաղաքինը զինանշանն է: Զինանշանն այն կրողի պատմական ավանդույթներն արտահայտող պատկերների ու առարկաների համադրությամբ խորհրդանշանային ժառանգական տարբերանշան է, հատուկ է եղել ազնվականական կամ իշխանական տներին, հետո՝ պետություններին, պետության վարչատարածքային միավորներին (մարզ, նահանգ, գավառ, քաղաք):

Այրումը պիտի զինանշան ունենա, ոչ թե լոգոտիպ: Այրումը քաղաք է, ոչ թե ձեռնարկություն: Մի՞թե դժվար էր խորհրդակցել Այրումի որեւէ ուսումնական հաստատության որեւէ մանկավարժի հետ ու հասկանալ լոգոտիպի ու զինանշանի տարբերությունը: Պետական լեզվի իմացությունը պակաս կարեւոր չէ համայնքի զինանշանից: Զինանշան կարող ես չունենալ, բայց մայրենին չիմանալը, առնվազն՝ չի խրախուսվում: Համայնքապետարանում սա գիտե՞ն: Չգիտեն ու ամեն ինչ խառնել են իրար: Ինչպես համայնքապետի անցած ուղին․ երկու մասնագիտություն ունի՝ տրակտորիստ եւ գիտնական-ագրոնոմ, բայց 18 տարի աշխատել է ոստիկանությունում ու 2012-ից դարձել համայնքապետ:  

Ու կանխելով վերահաս բողոքները, թե ընկել եք բառերի հետեւից, ասենք՝ Աստվածաշնչում գրված է․ «Ի սկզբանե բանն էր»: Այսինքն՝ խոսքը: Հետեւաբար, պետք է ճիշտ խոսքեր ընտրես, որ չշեղվես Աստծո պատվիրաններից:

Արեգ Մարգարյան